Creative dotPen

केही चीज सुन्दर छ भने त्यसलाई हेरिनु पर्छ । नहेरिए त्यो सुन्दरताको अर्थ के? अतः सुन्दरताको महिमा दर्शकको परखी र प्रशंसाले हुने हो । हुनत हेर्ने नजरमा सुन्दरता छ भने जे हेर्यो त्यो राम्रो, त्यसले झुसिल्किरालाई पनि भोलीको फर्फर उड्ने पुतली देख्छ । कलाकारले फोहोर गल्लीलाई पनि सुन्दर देखेर पोट्रेट बनाउछ, हजारौ प्रसंशक बटुल्छ र लाखौंमा बेच्छ पनि । प्रशंसा सधैँ सबैले गुलाबकै गर्नुपर्छ भन्ने छैन, घत परे बिच्छीको गर्न सकिन्छ, बिमान परिचारीकाको मात्र हैन, मनपरे कहिलेकाहिँ गाढाकी मम पसल्नीको पनि गर्दा हुन्छ ।

२०१७ को जुन महिनामा सिमा सुबेदी नामक एक अनुहार एकाएक भाईरल हुन पुग्यो । नेपालीहरुलाई भारतको बिरोध गर्नु अघि सयपटक सोच्नु र इन्डियनहरुले भुकम्पको बेलामा रोड रोडबाट चन्दा दिएर सहयोग नगरेको भए के हुन्थ्यो भन्दै भिडियो सार्वजनिक गरेपछि नेपालीहरुको घृणाको ओइरो लाग्यो । अस्ली गोर्खाली भनेको भारतीय नै हुन र नेपालीहरुले इन्डियामा गई बर्तन धोएर भारतीय गोर्खालीको समेत बेइज्जत गरेको भन्ने आसय सिमा सुबेदीको थियो । केही महिना सामाजिक सञ्जाल र युटुब सिमा सुबेदीका प्रतिकृयात्मक लेख र भिडियोले भरिपूर्ण रह्यो । यसैसाल तराईको बर्खे बाडीमा छोराको अन्त्यष्टि गर्न पुर्ने माटो सहित नपाएकोले बाबुले बालकको लाश बाढीमै बगाइृरहेको नरेन्द्र श्रेष्ठको फोटोले अन्तरराष्ट्रिय मिडियाबजारसमेत पिट्यो । वर्षको जुलाई र अगष्टभरि मराठी भाषाबाट सुरु भएको गोलागोला बोलको गीत नेपालमा पनि गज्जबले चल्यो । स्वर्गीय यमबुद्धको अगुवाईमा सुरु भएको रबार्जको र्याप ब्याटलबाट एक्कासी चर्चामा आएका स्पर्धी मध्यका एक साकार पढाईको शीलशीलामा अष्ट्रेलिया गएता पनि नेपहपको बाटोलाई निरन्तरता दिइरहे । हिपहपको नेपाली साङ्गितिक द

अर्को चुनाव सकियो । मतपरिणाम सबैतिरबाट आईसक्यो । बिजयी उमेदवारहरुलाई हार्दिक बधाई, तर यो पटकको जीत चाँही एक गह्रुङ्गो जिम्मेवारीको रुपमा लिईदिनुहोल भन्ने बिनम्र आग्रह पनि ।  मुलुकमा प्रजातन्त्र ओर्लेको करीब ३० बर्ष पुगेछ । यो संक्रमणकालीन अवधि नेपालको ईतिहासमा निकै नै महत्वपूर्ण भएकोले हुनसक्छ यो कालखण्डका प्रतक्षदर्शीले अनेक सास्ती झेले; आन्दोलन, ढुङ्गामुढा,, गुरिल्ला जनयुद्द, लुटतन्त्र, भ्रष्टाचार, गुण्डागर्दी, दलाली सबैसबै चरमरुपमा फास्टाएको अनुभुत गरे । दुई चार वटा डाँडा जोतेर बर्षौटे पहिरो लाग्ने बाटो बनाएको बाहेक यस अवधिमा आँखाले देखिने बिकास शुन्यप्राय छ । केही मुख्य आयोजना पनि अन्तरराष्ट्रिय सहयोगमा भएको छ । 

 म एउटा कन्फेसन वा स्वीकारोक्ति गर्न चाहँन्छु । म विभिन्न चरित्रहरु मिसिएर बनेको मानव हुँ । म भन्न नमिल्ने धेरै धेरै नराम्रा गुणहरुले भरिएको छु । तसर्थ म चोर पनि हुँ ।

यो एकादेशको एउटा रुखको प्रचलित कथा हो । कुनै समयमा त्यो देशमा स्याउको रुख थियो । त्यो रुखमा खेल्न भनेर दिनहुँ जसो एउटा सानो फुच्चे आउँदथ्यो, उस्को नाम राम थियो । राम दिनभरी त्यो रुख वरिपरि बस्दथ्यो, घरि रुख चड्दथ्यो त घरि त्यस्को वरिपरि घुम्ने खेल खेल्दथ्यो । भोक लागेपछि त्यो रुखको स्याउ टिपेर खान्थ्यो । त्यो रुख र राम एकअर्काका जुट्टी साथी थिए । उनीहरु घन्टाँै गफ पनि गर्दथे ।

सारङ्कोटको शीर, हरियो घाँसे भीर, असार ३० गतेको नौ बजे बिहानी । साथी राजेन्द्र ज्ञवाली र म पहिला त डाडोको टुप्पोमै रहेको फेमिली रिजर्टमा अघिल्लो दिन देखी तैनाथ थियौ । दुई घण्टा कुर्यौ, हुस्सु निख्रिएकै हैन । त्यो डाँडोमा एउटा गज्जब कै मेला थियो । थरिथरिका मान्छे, थरिथरिका मुलुकबाट त्यहाँ बेग्लै उत्साहका साथ प्याराग्लाइडिङ् गर्न भनेर आएका थिए । थुप्रै प्यारआग्लिडिङ कम्पनीहरु आफ्ना–आफ्नै टेक–अफ पोइन्टमा ग्लाइडरहरु बिछ््याँउदै र परिक्षण गर्दै थिए । प्यासेन्जरहरु माथिल्लो भागमा घेरा बनाई थुचुक्कै बसेका थिए । पाइलटहरु कोही झोला भिर्दै, कोही ग्लाइडरका डोरिहरु जाँच गर्दै थिए ।

मेरो जन्मदिन पनि अगस्टमै पर्छ भन्ने कुरा जुलाई महिना देखी नै रोजर फेडेरर लगायतका सेलेब्रिटिले “लेजेन्ड्स आर बर्न इन अगस्ट” भन्ने टि सर्ट लगाएको फोटो सोसल मिडियामा भाईरल भएपछी याद थियो । अगस्ट महिना आएपछी भुसुक्कै बिर्सेंछु । अनि यस्तै कुनै घमाइलो दिन एउटा साथीनीले सोधी – “तेरो जन्मदिन चाँही कहिले होरे? चक्लेट त खुवाउछस होलानि?” झल्यास्स याद आयो– हैट जन्मदिन त आजै पो थियो त । कत्तिन केक्केन दिग्बिजय गर्या जस्तो, बर्थ्डे आउनसाथ के केक चक्लेट वा रेस्टुरेन्टमा डाइनिङ लानु पर्ने ठेक्कै ल्या जस्तो ? हुनत मलाई जन्मदिनमा कुनै उत्साह छैन । बर्थ्डे विस गर्न पनि मन लाग्दैन, खान पनि । आजसम्म मनाएको पनि छैन ।