Creative dotPen

चैत्र २ गते । मोबाइलमा ६ बजे एस् एम एस् आयो – “बधाई हो बधाई ।” हप्तौँदेखि आफ्नो वरिपरि राम्रो घटना केही घटेको छैन, केको बधाई कस्को बधाई? मेसेज रङ नम्बरमा परेको हुनुपर्छ । ४५ मिनेटपछि फेरी अर्को नम्बरबाट मेसेज आयो – कङ्ग्र्याच्स् सर । त्यो नम्बर कहिल्यै मेसेज नगर्ने वरिष्ठ आफन्तको थियो । रिप्लाई के गर्ने? फोननै गरेर बधाई के को थियो भनेर सोध्ने आँट पनि आएन । बुढा फेरी प्र्याङ्क गर्ने खाल्का पनि हैनन् । ९ बजेको तेस्रो मेसेजले मलाई सोच्न वाध्य बनायो जस्मा लेखिएको थियो – “डियर रबिन्द्र सर, बधाई! यु रियल्ली डिजर्भ इट ।” नौलो नम्बर थियो, तरैपनी एक मिस्कल ठोकिदिएँ । नचिनेको नम्बरलाई थाहै नभएको बिषयमा फोन वा एस् एम एस् फर्काएर गलफत्ति गर्नु भन्दा एक मिस्कलमा टार्ने योजना थियोे । जसले केही घण्टामै घाँस खायो । 

केही चीज सुन्दर छ भने त्यसलाई हेरिनु पर्छ । नहेरिए त्यो सुन्दरताको अर्थ के? अतः सुन्दरताको महिमा दर्शकको परखी र प्रशंसाले हुने हो । हुनत हेर्ने नजरमा सुन्दरता छ भने जे हेर्यो त्यो राम्रो, त्यसले झुसिल्किरालाई पनि भोलीको फर्फर उड्ने पुतली देख्छ । कलाकारले फोहोर गल्लीलाई पनि सुन्दर देखेर पोट्रेट बनाउछ, हजारौ प्रसंशक बटुल्छ र लाखौंमा बेच्छ पनि । प्रशंसा सधैँ सबैले गुलाबकै गर्नुपर्छ भन्ने छैन, घत परे बिच्छीको गर्न सकिन्छ, बिमान परिचारीकाको मात्र हैन, मनपरे कहिलेकाहिँ गाढाकी मम पसल्नीको पनि गर्दा हुन्छ ।

२०१७ को जुन महिनामा सिमा सुबेदी नामक एक अनुहार एकाएक भाईरल हुन पुग्यो । नेपालीहरुलाई भारतको बिरोध गर्नु अघि सयपटक सोच्नु र इन्डियनहरुले भुकम्पको बेलामा रोड रोडबाट चन्दा दिएर सहयोग नगरेको भए के हुन्थ्यो भन्दै भिडियो सार्वजनिक गरेपछि नेपालीहरुको घृणाको ओइरो लाग्यो । अस्ली गोर्खाली भनेको भारतीय नै हुन र नेपालीहरुले इन्डियामा गई बर्तन धोएर भारतीय गोर्खालीको समेत बेइज्जत गरेको भन्ने आसय सिमा सुबेदीको थियो । केही महिना सामाजिक सञ्जाल र युटुब सिमा सुबेदीका प्रतिकृयात्मक लेख र भिडियोले भरिपूर्ण रह्यो । यसैसाल तराईको बर्खे बाडीमा छोराको अन्त्यष्टि गर्न पुर्ने माटो सहित नपाएकोले बाबुले बालकको लाश बाढीमै बगाइृरहेको नरेन्द्र श्रेष्ठको फोटोले अन्तरराष्ट्रिय मिडियाबजारसमेत पिट्यो । वर्षको जुलाई र अगष्टभरि मराठी भाषाबाट सुरु भएको गोलागोला बोलको गीत नेपालमा पनि गज्जबले चल्यो । स्वर्गीय यमबुद्धको अगुवाईमा सुरु भएको रबार्जको र्याप ब्याटलबाट एक्कासी चर्चामा आएका स्पर्धी मध्यका एक साकार पढाईको शीलशीलामा अष्ट्रेलिया गएता पनि नेपहपको बाटोलाई निरन्तरता दिइरहे । हिपहपको नेपाली साङ्गितिक द

अर्को चुनाव सकियो । मतपरिणाम सबैतिरबाट आईसक्यो । बिजयी उमेदवारहरुलाई हार्दिक बधाई, तर यो पटकको जीत चाँही एक गह्रुङ्गो जिम्मेवारीको रुपमा लिईदिनुहोल भन्ने बिनम्र आग्रह पनि ।  मुलुकमा प्रजातन्त्र ओर्लेको करीब ३० बर्ष पुगेछ । यो संक्रमणकालीन अवधि नेपालको ईतिहासमा निकै नै महत्वपूर्ण भएकोले हुनसक्छ यो कालखण्डका प्रतक्षदर्शीले अनेक सास्ती झेले; आन्दोलन, ढुङ्गामुढा,, गुरिल्ला जनयुद्द, लुटतन्त्र, भ्रष्टाचार, गुण्डागर्दी, दलाली सबैसबै चरमरुपमा फास्टाएको अनुभुत गरे । दुई चार वटा डाँडा जोतेर बर्षौटे पहिरो लाग्ने बाटो बनाएको बाहेक यस अवधिमा आँखाले देखिने बिकास शुन्यप्राय छ । केही मुख्य आयोजना पनि अन्तरराष्ट्रिय सहयोगमा भएको छ । 

 म एउटा कन्फेसन वा स्वीकारोक्ति गर्न चाहँन्छु । म विभिन्न चरित्रहरु मिसिएर बनेको मानव हुँ । म भन्न नमिल्ने धेरै धेरै नराम्रा गुणहरुले भरिएको छु । तसर्थ म चोर पनि हुँ ।

यो एकादेशको एउटा रुखको प्रचलित कथा हो । कुनै समयमा त्यो देशमा स्याउको रुख थियो । त्यो रुखमा खेल्न भनेर दिनहुँ जसो एउटा सानो फुच्चे आउँदथ्यो, उस्को नाम राम थियो । राम दिनभरी त्यो रुख वरिपरि बस्दथ्यो, घरि रुख चड्दथ्यो त घरि त्यस्को वरिपरि घुम्ने खेल खेल्दथ्यो । भोक लागेपछि त्यो रुखको स्याउ टिपेर खान्थ्यो । त्यो रुख र राम एकअर्काका जुट्टी साथी थिए । उनीहरु घन्टाँै गफ पनि गर्दथे ।

सारङ्कोटको शीर, हरियो घाँसे भीर, असार ३० गतेको नौ बजे बिहानी । साथी राजेन्द्र ज्ञवाली र म पहिला त डाडोको टुप्पोमै रहेको फेमिली रिजर्टमा अघिल्लो दिन देखी तैनाथ थियौ । दुई घण्टा कुर्यौ, हुस्सु निख्रिएकै हैन । त्यो डाँडोमा एउटा गज्जब कै मेला थियो । थरिथरिका मान्छे, थरिथरिका मुलुकबाट त्यहाँ बेग्लै उत्साहका साथ प्याराग्लाइडिङ् गर्न भनेर आएका थिए । थुप्रै प्यारआग्लिडिङ कम्पनीहरु आफ्ना–आफ्नै टेक–अफ पोइन्टमा ग्लाइडरहरु बिछ््याँउदै र परिक्षण गर्दै थिए । प्यासेन्जरहरु माथिल्लो भागमा घेरा बनाई थुचुक्कै बसेका थिए । पाइलटहरु कोही झोला भिर्दै, कोही ग्लाइडरका डोरिहरु जाँच गर्दै थिए ।