नेताज्यु, जनता नभुल्नु ल ?

चुनावको चटारो बैशाख ३१ गते आएर सक्कियो । वास्तवमै यो स्थानीय चुनाव एउटा महामेला जस्तै रह्यो । पाटिका नेताहरुलाई लबिङ गर्नको टन्टो, उम्मेदवारहरुलाई नयाँ नयाँ नाना लगाएर स्टेजमा माइक थर्काउनको रन्को, कार्यकर्तालाई घर दैलो र प्रचार गर्नको अङ्खट, मतदातालाई आश्वासनहरु सुन्नुकै झन्झट । चुनावी प्रचार प्रसारमा सवारी साधन के मात्र प्रयोग भएन र? पजेरो, टोएटा, मिनिबस, रिक्सा, मोटरबाइक, गाढा, ट्रिपर, ट्रयाक्टर । पाटिहरुले भएसम्मको श्रब्य दृष्यात्मक माध्यम पनि प्रतिस्पर्धै गरेर उपयोग गरे । एफएम, माइकिङ, पत्रिका, पाम्फ्लेट, ध्वजा, झन्डा, फ्रीमा पाइँने टिसर्ट, टोपी, लकेट किरिङ्ग, टोकन, आदित्यादी । झुल्के घामदेखि सुर्यास्तसम्म नेताहरु जत्था बनाइ गाँउगाँउ पसे, टोलटोल छिरे । पानी नखाई नखाई जनताका गुनासो सुने, ओठ सुकाएर पाखा र भञ्ज्याङ् अविराम उक्लिरहे । 

मौन समयमा समेत परिचालित् कार्यकर्ताहरु रातबिरात किसानका दैलो खट्खट्ट्याउन आए, देउसी भैलो शैलीमा भोट् मागे । पछि झिस्मिसेमै अर्का पाटिका धुरन्धरहरु फेरी लाउने जोगीको चालमा घरका चार सुर घुमेर घरबेटिलाई उठाइ साउती मारे । तेस्रा पाटिका महोदयहरु बिहानै सङ्क्रान्तिको सिदा लिन आएको पण्डित झैँ आँगनमा टुप्प्लुक्क देखा परे । कोही लम्पसार परे, कोहीले आशा देखाए, कोहिले धम्की कै भाषा प्रयोग गरे । सामदाम, दण्ड, भेटी सबैसबै प्रचलनमा ल्याइए । सबलाई जनताले मुन्टो हल्लाएर हुन्छ भने । पैसा, जनशक्ति, स्रोतसाधन, समय र दिमाग कति खर्चिए यो चुनावमा? सबै हाम्रो हो, देश भित्रकै हो । यो महगों भारा कस्ले चुकाँउछ ?

चुनावको नतिजा आए लगत्तै कतै हर्षले अबिरे जात्रा सुरु भो, कतै बिस्मातले रुवाबासी चल्यो । कतै भिल्ला र रिर्जोटमा बफे डिनर भयो होला, कोही अनुहार लुकाउन तिर्थाटन गए होला । एउटा जित्नलाई अरुले हारिदिनै पर्छ, सबै परिक्षा र चुनावको परिणति यही हो । अब चुनाव सकियो । जनमतको स्थानीय  सरकार बन्छ । बिजयी उम्मेदवार जोजो हुनुहुन्छ, अब उहाँहरु खुशी भन्दा गम्भीर ज्यादा हुन आवश्यक छ ।    

कुर्सीमा आसीन भैसकेपछि कहिल्यै नसुनेको गाँउ भोट् माग्न जाँदा सन्ते सार्कीका भोका पेटहरुलाई चिहाउनु भएको कहिल्यै नभुल्नुस् । बिर्खे दमाईका सिञ्चाइ बिहिन बाँझा रक्षानहरु याद् गर्नुहोस् । पानी चुहिने टहरामा पढिरहेका नानीहरुको सन्ताप् बिचार गर्नुहोस् । एउटा गाँउबाट अर्को गाँउ जाँदा आफ्नै जुत्ता प्वाल परेको नबिर्सिनुस् । तपाईले टेक्दै नटेकेका भूमिका त्यस्ता अफ्ठेरा गोरेटोहरुबिच पुस्तौँदेखि जनताका जिन्दगीहरु बिलिन भैरहेका छन् । दुःखले पिल्सिएका मलिन अनुहार बोकेका ज्यामीहरुको घाउमा मलम लगाउने जिम्मा तपाईंले लिनु भएको छ । मुहारभरि आशैआशका मुजाहरु भिरेर हजुरआमाहरु मतदान स्थलसम्म सकिनसकी आउनु भएको तपाँईलाई जिताउन हो ।

चिन्दै नचिनेका गुरुङसेनीहरुलाई भाउजु र झ्योझ्योहरुलाई दाईको नाता सोझ्याउदै सपना बाँढ्न दोबाटो र पँधेराहरु ढुकेर बसेको पनि सम्झनुस् । चौडाँडाका आस्याङहरु दुःख बिसाउन अरब पुग्नु परेको ब्यथा केलाउनुहोस् । स्वास्थ्य उपचार नपाएर अकालमा ज्यान गुमाएका बालकहरुको तथ्याङ्क खोज्नुहोस् । चुनावी सरगर्मीमा बादलमाथिका महल जस्तै सपनाहरु बिक्री त गर्नु भयो अब कम्तिमा त्यो सपनालाई हकिकतमा बदल्न योजना कोर्नुहोस् । गर्न नसक्ने उड्वा आश्वासनहरु छलफलमा लैजानुहोस् र खुलेर गर्न सक्दिन भन्नुहोस् । घोषणापत्रका गर्न सक्ने कार्यहरु चरणबद्ध रुपमा आजैबाट गर्दै जानुहोस् । सजग रहनुहोस्ः कतै बिगतमा झैँ ती चुनावी प्रतिबद्धताहरु कहिल्यै नपल्टिकन कागजका चाङ् मै हराएर जाने त हैनन्? पुरा देश र जनताले दिलोज्यानले यत्रो कसरत गरेको छ तपाईंलाई गद्दीमा बसाल्न, के तपाईंको दायित्व बन्दैन र समाजलाई फर्केर हेर्ने? हो कम्तीमा पनि महिनाको एक पटक जनतासामु घर दैलो कार्यक्रम राख्नुहोस् । उनीहरुका पीर मर्का उनीहरुकै घर आँगनमा गएर बुझ्नुहोस् र सम्बोधन गर्न खाकाहरु तयार गर्नुहोस् । अझ पनि केही गर्ला कि भन्ने आशमा कतिपय ठाँउमा जनताले पुरानै नेताहरु चयन गरेका छन् । यही नै मेरो अन्तिम मौका हो भन्ने सोची भरपुर लाग्नुहोस् बिकास र सेवामा । कति ठाँउमा पुरानाबाट आजित भई नयाँ पाटी र नेताहरुलाई जनताले छानेका छन् । जनताको रोजाईलाई पश्चातापमा परिणत् नगराउनुहोस्, नयाँ जोश र उत्साह उर्जाशील कार्यमा लगाउनुहोस् । आफ्नो माटोमा गरेको सत्कार्य कहिल्यै खेर जाँदैन । यो कालखन्डमा आफ्नो अस्तित्वलाई ईतिहासका स्वर्णीम् पानामा दर्ज गर्न तपाईंलाई सम्पूर्ण जनताले साथ दिएका छन् । यो अवसरलाई नचुकाउनुहोस् ।

ठाँउ बिकासको जिम्मा तपाईं हामी सम्पूर्णको हो । जनताहरुले पनि समस्या र समाधानका उपाय सुझाउनु पर्छ । प्रगतिपथमा अघि बढ्न साथ र सहयोग गर्नु पर्छ । हात जोड्न र परेको बेलामा औंला ठड्याउन पछि हट्नु हुँदैन । कार्यकर्ताहरुले पनि नेतृत्व पंतिmलाई जनता सामु गरेको प्रणहरुबारे झक्झक्याइरहनु पर्छ । बुद्धिजिवीहरुले योजना र कार्यहरु गलत पद्दतिमा लाग्न दिनु हुन्न ।

नेताज्युहरु, चुनावको हँसिलो र उज्यालो तपाईको अनुहार रीश र आक्रोशले कहिल्यै अँध्यारो नहोस् । भ्रमणमा चिल्ला कारको एसी र तालिम–सेमिनारमा पाँच तारे होटलको गद्दाको अइयासीले जनता र तीनका समस्याबाट भाग्ने कहिल्यै नबनाओस् । जीतपछि डाडुपन्यु आफ्नैँ हातले चलाई खजानाले आफ्ना भाईभतिजा र कार्यकर्तालाई मात्र पोस्ने गल्ति गर्दै समान र समावेशीपूर्ण सुविधा र विकासको अवधारणालाई कधापि नभुल्नुहोस् । जय देश ।  

कान्तिपुर साप्ताहिकमा २०७३ जेष्ठ ५, शुक्रबार प्रकाशित् । Click here