भिम दिदी

समयको चक्र हो यो रिटायर्ड सब्ले हुनै पर्छ
सृष्टिको यो नियम हेर सकल जीवले मान्नै पर्छ ।
अध्याँरो दुई कोठाबाट सुरु गर्यौ सेवा तिम्ले
धेरै कुरा नजानेरै तिमीबाट सिक्यौ हाम्ले ।।

टेवलमा सँगै बसी चना चिउरा खानु खाइयो
एकबारको जिन्दगीमा भिमकुमारी दिदी पाइयो ।
मनमा आको फ्याट्ट भन्ने भित्र कुनै पापै छैन
सधैं हाँस्ने, रिसाउदा बोलीमा सरापै छैन ।।

जोजो भेटें जति देखें सब्ले उन्लाई दिदी भन्ने
बोली तर रुठो छ, बानी छैन जिजी गर्ने ।
बिरामीले सोध्न आउलाँन कडा बोल्ने गुरुङ्नी खै नि?
कटक्क मुटु काट्छ भन्दा जब बिदा भै घर गैन् नि ।।

हाम्ले मात्र हैन हजुर, बिरामीले समेत् मिस गर्छन्
गल्तिमा गाली गर्नेलाई सबैसबैले 'गूड् विस' गर्छन् ।
कत्ति आए छोडि गए अस्पताललाई र्भयाङ् बनाई
भिम दिदी बस्नु भयो अडिग, यसैलाई गन्तब्य बनाई ।।

अस्पतालको सबैभन्दा पुरानो स्टाफ भिम दिदी
सम्झनाका करोडौ पोका छोडि गयौ भिम दिदी ।
निवृत्त जीवनको शुभकामना छ लाखौंलाख भिम दिदीलाई
गल्ती केही भएको भए माफ पाँउ अनुरोध छ भिम दिदीलाई ।

ईति श्री । असोज २२, २०७५ ।

Comments

सफलताको सुत्र

सफल हुन एक्स्ट्रा अर्डिनरी हुनु पर्दैन, पृथक भईदिए पुग्छ । एक्स्ट्रा अर्डिनरी जोकोही हुन सक्दैन, तर हरकोही मान्छे अर्को मान्छे भन्दा फरक त हुन्छ नै । तसर्थ सबै मान्छेमा सफल हुन सक्ने गुण रहेकै हुन्छ, मात्र खुट्ट्याउन सक्नु पर्दछ ।

टुकी

टुकी- एक लघु कथा तबसम्म मैले सपनीमा निर्जिवता बाँचेको थिइन जब एक रात म निदाँउनासाथ टुकी भएछु । टुकी एक पूर्ण सजीव नहोला तर पूर्ण निर्जिबपनि होइन । म टुकी भएर भन्दापनि टुकी म भएर हामी दुईबीच कति समानता छ भन्ने कुरा लुकाएर राख्ने बिषय हैन भन्दै आत्मालाप गर्न चांहन्छ । बेलुकीपख घरघरमा मेरै खोजी हुन्थ्यो । २४ घण्टामा ४ घण्टा म सजीव थिए । म श्वास फेर्थेँ किनकी मेरो टुप्पीमा लागेको आगो सल्किन र बलिरहन मानिसले नै श्वासको रुपमा फेर्ने प्राणवायु अक्सिजन चाँहिन्थ्यो । मानिसहरुले पनि खानेकुरा खान्थे, म पनि । टुप्पिदेखि घुसारेर ट्याङ्कीसम्म पुर्याइएको कपडाको एउटा झुम्रो बुत्याउन मलाई करिबन् दुई हप्ता लाग्थ्यो । मानिसले जस्तै मपनि तरल पदार्थ पिउथें । हो, प्यास चै म झुम्रोको साहाराले मट्टितेल पिएर मेटाउथें । मान्छेहरु रुन्छन्, गुनगुनाउछन्, बाज्छन, हाँस्छन, चिच्याँउछन् । उनीहरुको जस्तो धेरै तरिकाबाट भावहरु प्रष्फुटन गर्न नसकेपनि आवाज चाँही मपनि निकाल्थें । हावासँग साउती मार्थे म – फर्फर्फर । निभ्ने बेलामा म अक्सर भर्भराएर जङ्गिन्थे । मानिसहरुले बातावरणमा गन्ध फैलाउछन्, प्रद...

कोरोना महामारीमा किन मनाउनु पर्‍यो तीज?

सधा झै महिलाजनहरुले तीज मनाए । न डर् छ, न कुनै सजकता । साडी वाडी र सिङ्गार पटारमा सजिएर हुलमुल मा मिसिएर गाए, बजाए, नांचे । निर्धक्क शिव मन्दिर गए । न मास्क लगाएको देखियो, न पन्जा । सामाजिक दुरी को त ठाडो उपहास नै गरेको देखियो । टांसिएर गीत गाएको देखियो, जोडिएर कम्मर भांचेको देखियो । अफिस मा काम गर्नेले पनि दुई चार दिन अघिदेखि नै भोज खाएको र तांती लाएर फोटा खिचाएको भेटियो । आँखाले देखियो, फेस्बुक, टिक्टक, इन्स्टा जताततै हेरियो । अफ्सोसको कुरा, पढेलेखा भनौदाहरुले नै यस्तो काममा अगुवाइ गरेका छन् । १-२ हप्तामा यी कृयाकलापले कोरोना मृत्‍युदर बढ्ने पक्का छ । आखिर मान्छे सिरियस कहिले हुन्छ? ICU मै लानुपर्ने भएपछि? एक छिन् रमाउन होस् वा फेस्बुकमा पोस्ट गर्न होस्, के साचै नै यो कुराले खुशी दिन्छ? वा दियो? के कोरोना मजाक हो? के हावाको भरमा आज यहाँ निषेधाज्ञा जारी गरिएको छ? महामारीले देश कतिसम्म चुर्लुम्म डुबिसक्यो कसैलाई हेक्का छ? र यस्लाई अझै समुद्रतलको पीधमा लैजाने काम हामी गर्दैछौ । कति सजिलो छ, अन्तिममा दोष त सरकारलाई दिए भैगो । भोली अप्रिय घटना आफ्नै परिवारमा पर्दा सरकारले एउटा तथ्यङ्क बढा...

Creative dotPen

Search This Blog