Skip to main content

Posts

मलाई थुक्ने केटी

आज उठ्नै ढिला उठियो, राम्रो सँग कपाल पनि कोर्न नपाई हतार हतार च्यामासिङबाट आउने गाडी चडें र रत्नपार्कमा ओर्लिएं । जडिबुटीबाट सधैं पौने छ बजे बस चडेर बाङगेमुढास्थित श्रिँगार  पसल खोल्न सभा सात तिर पुग्ने गर्छु ।  असनको गल्ली सात आठ मिनेट काट्न बिहान आठ देखी दश बजेको समय र बेलुका पाच् देखी सात बजेको समयमा लग्भग महाभारतको युद्द जिते जस्तै हुन्छ । जाडो मौसम, पौने आठ भाथ्यो, दुई चार जना मान्छे मात्र गल्ली तिर देखिन्ते । एक्लै हिड्दा मनमा नानाभातीं कुरा खेल्छ नै, म त्यसै गरी मतिङलमा संसारलाई बोकेर अनि सोचेर हिड्दै थिए । त्यस्तैमा अकस्मात् आकाशबाट भ्ल्यात्त देब्रे पट्टीको कन्चटमा तात्तातो लेदो खस्यो । एकोहोरो हिडिरहेको मेरो हंसले ठाउँ छोड्यो, एक्छिन मानौ मानसिक प्यारालाइसिस् नै भयो । झट्ट माथि हेरें, काँचो इटाले बनेको पुरानो घरको अंखिझ्यालको बुट्टामाथि तेर्स्याइएको काठमा दुबै हातका पाखुरा टेसाएर एउटी केटी मुन्टो घोप्टो पारी मदमस्त बसेकी थिइ । दोस्रो पटक थुक्नलाई जसो तसो मुखमा खकार जम्मा गर्न लागि परेकी थिइ ।      तल बाटोमा को आइरा छ, उस्लाई बाल छ । खकार बनायो, थुक्यो । बस, क्या आन