Creative dotPen

कान्तिपुर साप्ताहिकमा मिती २०७५ साल चैत्र ८ गते प्रकाशित् । केही साताअगाडि अदुअआका आयुक्तसमेत चरम भ्रष्ट्राचारको आहालमा लिप्त रहेको खुलासा भयो । देशको लागि योभन्दा बढी बिडम्बना के होला कि भ्रष्टाचार नियन्त्रण गर्नैको लागि नियुक्त गरिएको जिम्मेवार ब्यक्ति नै भ्रष्ट छ । अब कोचाँही चोखो होला भनेर प्रश्न सोध्नै नपर्ने भयो । नेपाल १८० राष्ट्रमध्ये भ्रष्टताको सुचिमा ५७ औ स्थानमा परेको छ । जुनसुकै लामो यात्रा आखिर पहिलो कदमबाट सुरु गरिन्छ । बिकास र सम्बृद्धीको यात्राको पहिलो कदम भनेको भ्रष्टाचर नियन्त्रण हो नत्र जस्तोसुकै निति तथा योजना ल्याएपनि पहिलै पाइलामा ठेस लाग्ने निश्चित् छ । अहिले सरकारले एकपछि अर्को गरेर योजना सार्वजनिक गरिरहँदा जनतामा फिटिक्कै आश नजाग्नुको पछाडि एउटै कारण हो– मौलाएको भ्रष्टाचार । भ्रष्टाचारलाई हामीले यदि ठेगान लाउन सक्दैनाँै भने मेलम्ची खानेपानीले भोगेको दुश्चक्र पुनः पानीजहाजले नभोग्ला भन्ने ग्यारेन्टि केही छैन । काङ्ग्रेसले एमालेलाई, एमालेलेले फोरमलाई, फोरमले माओवादीलाई, एक ब्यक्ति वा दलले अर्को ब्यक्ति वा दललाई आरोप प्रत्यारोपको जुहारीबाहेक हामीले केही गर

सेतो टिसर्ट र पुरानो हाफ पेन्ट लगाएर काठमाडौंको एक कुनामा रहेको ठुलो ढोकाअगाडि खुट्टा फट्फट गर्दै उभिएको छु । पास देखाएपछि दर्बानले भित्र जाने ईशारा गर्दै फलामे द्वार खोलिदिन्छ । जसै म भित्र पस्छु, लाग्छ त्यो पृथ्वीलोक हैन । बाहिर टाढैबाट सुनिएको कोकोहोलो र संगीतको स्रोत मेरो कान र आँखाअगाडि छन् । हर्ष र अचम्मले द्रबिभुत हुँदै बिरालोको चालमा पदअघि बढाँउदा जमीन स्पिकरको धङ्धङीसँगै नाचिरहेछ । म कांप्दै अघि बढ्दैछु । करिब ६० जना युवा–युवती त्यो रुफ्टप रेस्टुराँको यताउति छरिएर रमाइरहेछन् । स्विमिङ पुलको वारी र पारी, बरण्डाबाट प्राङ्गणमा र प्राङ्गणबाट रुफटपमा हानाहान् चल्दैछ । पाकेको गोल्भेँडा हातमा लिने र मन लागेको मान्छेलाई गोल्भेडा फुट्नेगरी हिर्काउने होलीमा आयोजित अचम्मको टोमेटिनो फेस्टिबल थियो त्यो जहाँ सब्का सेता टिसर्ट किचिएका राता गोल्भेडा र यस्का हरिया–पहेला बिँउहरुले रङ्गिएका छन् । हातबाट गोल्भेँडा फ्याल्ने चिच्याँउछ, कसैलाई लागेपछि फाल्ने, लाग्ने र हेर्ने सबै चिच्याँउछन् । जाज र साल्साको रौनकमा खेल चलिरहेछ ।  अघि बढ्दै जाँदा म यस्तो बिन्दुमा पुग्छु कि एक्कासी सब्का सत

फागुन १५ गते दिननै अँध्यारो थियो । अझ झन् हेलिकप्टर हराएको समाचार आउँदा त मन पनि अँध्यारो भयो । हेलिकप्टर दुर्घटनामा परी त्यसमा सवार अन्य ६ ब्यक्तित्व सहित संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्यान मन्त्रीको मृत्यु् भयो । आशा लाग्दा नेता गुमाउनु परेकोमा देशमात्र मर्माहत भएन प्रकृति पनि रोयो । मन्त्री रबिन्द्र अधिकारीको मृत्युले म स्वयम्लाई छुट्टै पिडा दियो जुन अरु नेताहरु बित्दा कहिल्यै भएन । उनीसँग आफ्नो बिशेष सम्बन्ध रहेझँै लाग्दथ्यो । कारणः हुबहु नाम र थर मिलेकोले मैले उन्लाई मित्ज्यु ठाँन्दथे । उनी पर्यटन मन्त्रीमा बहाली हुँदापनि कसैगरी झुक्किएर दुई चार जनाको बधाईको स्वाद चाख्ने अवसर पाएको थिए । यसरी भित्र उब्जिएको पिडालाई म मुर्तरुप दिन चाहन्थँे । त्यसैले रबिन्द्र अधिकारीको सम्झनामा एउटा कविता लेखेँ– आई विल मिस यु, मित्ज्यु । तर मैले पछि बिचार गरेँ– अधिकारी यस् संसारमा नरहनुको पिडा मलाई जति छ त्योभन्दा हजाराँै गुणा बढी उन्को परिवार, बिशेषतः उन्कीे पत्नी बिद्या भट्टराईलाई छ । हो, त्यो उन्को असिम पिडालाई उन्कै दृष्टिकोणबाट ब्यक्त गर्न सकियो भने कविताले बोक्ने ओझ र अर्थ अझ घनिभुत ह