मायाका रङ्गहरु

सेतो टिसर्ट र पुरानो हाफ पेन्ट लगाएर काठमाडौंको एक कुनामा रहेको ठुलो ढोकाअगाडि खुट्टा फट्फट गर्दै उभिएको छु । पास देखाएपछि दर्बानले भित्र जाने ईशारा गर्दै फलामे द्वार खोलिदिन्छ । जसै म भित्र पस्छु, लाग्छ त्यो पृथ्वीलोक हैन । बाहिर टाढैबाट सुनिएको कोकोहोलो र संगीतको स्रोत मेरो कान र आँखाअगाडि छन् । हर्ष र अचम्मले द्रबिभुत हुँदै बिरालोको चालमा पदअघि बढाँउदा जमीन स्पिकरको धङ्धङीसँगै नाचिरहेछ । म कांप्दै अघि बढ्दैछु । करिब ६० जना युवा–युवती त्यो रुफ्टप रेस्टुराँको यताउति छरिएर रमाइरहेछन् । स्विमिङ पुलको वारी र पारी, बरण्डाबाट प्राङ्गणमा र प्राङ्गणबाट रुफटपमा हानाहान् चल्दैछ । पाकेको गोल्भेँडा हातमा लिने र मन लागेको मान्छेलाई गोल्भेडा फुट्नेगरी हिर्काउने होलीमा आयोजित अचम्मको टोमेटिनो फेस्टिबल थियो त्यो जहाँ सब्का सेता टिसर्ट किचिएका राता गोल्भेडा र यस्का हरिया–पहेला बिँउहरुले रङ्गिएका छन् । हातबाट गोल्भेँडा फ्याल्ने चिच्याँउछ, कसैलाई लागेपछि फाल्ने, लाग्ने र हेर्ने सबै चिच्याँउछन् । जाज र साल्साको रौनकमा खेल चलिरहेछ । 

अघि बढ्दै जाँदा म यस्तो बिन्दुमा पुग्छु कि एक्कासी सब्का सतर्कता मतिर मोडिन्छ । अनुहार र वस्त्र गोल्भेँडा लत्पतिएका ती मानिसको भीडमा म एकमात्र “भर्जिन भाई” थिएँ । एकसाथ सबै उत्साहित भएर मलाई ताकेर गोल्भेँडा हान्न तयार हुन्छन् । हु ओ....ओ । २५–३० वटा गोल्भेडाले हावामा एकसाथ मैतिर उडान भर्छन् । बरण्डाबाट एउटी मैँयाले थोरै समयको अन्तरालमा गोल्भेँडा फ्याँक्छे । रोक्नुस्, बल्ल सुरु हुदैँछ स्टोरी किनकी केटीको प्रवेश भर्खरै भयो ।

केही बेर उस्का र मेरा आँखा चार हुन्छन् तब हलिउड मुभी “वान्टेड” का वेज्ले गिब्सनले देखेको जस्तो सब स्लो मोसनमा भएझैँ लाग्छ । म स्वाट्ट घुमेर पिठ्युँ फर्काउँछु । गोल्भेँडाहरु मेरो पिठ्यु, कम्मर र घाँटीपछाडि जताततै क्रमशः ल्यान्डिङ हुन्छन्– ढ्याक्क, ढुक्क, फ्यास्स, प्याच्याक्क । त्यस्तैमा मैले मुन्टोमात्र पछाडि फर्काएँ– आहा ! त्यो केटीको गोल्भेँडा मेरो निधार ताकेर आउँदैछ । प्रहारबिचैमै पर्नेगरी मैले निधार अझ सोझ्याएँ । कहिलेकाही केही थाप्नको मज्जापनि यतिबिघ्न हुन्छ कि लाग्छ भन्ने जानीजानी थापेर बसिन्छ । मैले छलिदिएको भए उस्ले फालेको त्यो गोल्भेँडा पर भँुईमा गएर फुट्थ्यो । तसर्थ जुन प्रयोजनको लागि गोल्भेँडा फ्याँकेकोे हो त्यस्लाई सार्थक तुल्याँउन म निधार थाप्दै निर्भिक उभिँन्छु ।  प्वा....च्च । दुख्छ । स्लो मोसन सिधिन्छ र जिन्दगी फेरी सामान्य हुन्छ ।

गोल्भेँडा यसरी फुट्छ कि टोमेटो केचप बनेर दुबैतिरको आँखीभाँैबाट बग्दै आँखासम्म ढाक्न आइपुग्छ । अहिलेसम्म मेरो अघिल्लो मोहडामा दाग उन्लेमात्र लगाएकी छे । अर्थात निधारमा गोल्भेँडा फुटाएर उन्ले मेरो “टोमेटिनो भर्जिनिटी” भर्खरै तोडेकी छे । आँखा हातले पुछ्दै मअगाडि दौडिँन्छु । टोकरीबाट गोल्भेँडा निकाल्छु र उन्लाई ताक्छु । लाग्दैन । फेरी हाँन्छु । लाग्छ । मेरोमात्र काँहानी छोडौँ अरुपनि एकले अर्कालाई हानिराछन् । म अरुजस्तै नचिनिने भईसकें तर लगातार हानेपछि उन्ले मलाई नोटिस गर्छिन् । उन्लेपनि प्रहारहरुलाई मतिर केन्द्रित गर्न थाल्छिन् । दोहोरो भिडन्त अझ चर्काउन बरण्डाबाट तल झर्दैगर्दा पाकेको धानको बाला निहुरिएझँै पहेल्पुर हुँदै खुड्किला सार्छिन् । हामी हाँनेजस्तो गरी नहाँन्ने, बेस्करी हाँनुलाजस्तो गरेर बिस्तारै हान्ने र घरिघरि नलाग्ने गरी हान्ने गर्छौँ । स्पेनिस जोटा सङ्गीतमा अरुहरु कम्मर हल्लाँउदै गर्दा हामीभने अन्तरङ्गमा “रङ्गी सारी गुलाबी चुनरिया रे...मोहे मारे नजरिया सबरिया रे” को तालमा आँखाआँखाले डोरी बाट्दै गाँठो झन् ठुलो बनाँउदैछौ । गाँठो गोल्भेँडासगैँ कस्ँिसदै जान्छ ।

आधाघण्टे गोल्भेँडा युद्ध सकिएपछि भिडले स्विमिङ पुलको निलोपनामा डुबुल्की मार्न सुरुगर्छ । चेन्जिङ रुमअगाडि उन्लाई पर्खँदा पुरै एक बर्ष ‘फिका इन्तेजार’मा कुर्नु परेकोजस्तो लाग्छ अनि लाजिम्पाटदेखि बागबजारसँगै हिंडेर जाँदाको १५ मिनेट औधी रङ्गिचङ्गी लाग्छ । त्यो आकर्षण हो शायद् जतिखेर आफ्ना राम्रा कुरामात्र लाई झन् राम्रा बनाएर प्रस्तुत् गरिन्छ । बेजोड सुन्ने धैर्यतापनि राखिन्छ । लाली ओठबाट खस्नै लागेका लवजका ढिक्का प्रशोधन गर्न कानका श्रब्य प्रणाली तम्तयार रहन्छन् । उस्ले मलाई प्रशंसाका गुच्छा फ्याँक्छे, र मैले उस्लाई । मान्छेको जातै त्यस्तो आफ्नो प्रशंसा गर्ने ब्यक्तिसँग जतिसँगै बसेपनि कमैजस्तो लाग्छ त्यसैले हामी सामिप्यतालाई बर्तमानमै राखिरहन हिंड्ने दुरीलाई लम्ब्याँउछाँै । हामीले पछ्याएको बागबजार पुग्ने बाटो जेरी घुमेझँै घुमिरहन्छ ।  

त्यस्तैमा एउटा हुल आँउछ, तीन्ले हामी दुईलाई बाटो छेकेर रङ् दलिदिन्छन् । हाम्रो रुपफेरि बेरुप हुन्छ । हामीलाई कसैसँग रीस उठ्दैन कारणः एक चीरपरिचित् शहरमा अन्जान र बेनाम बनेर भर्खर बनेको चिनाजानीबिच मायाका रङ्गहरु साट्न लेखेरै ल्याँउनुपर्छ । सङ्सगँै हिड्दा होलीले प्रकृतिका रङ्गहरु अझै गाढा बनाएजस्तो । आकाश निख्खर नीलो, उत्तरतिर चोइटिएको बादल स्फटिकझँै सेतो । त्रिचन्द्रअगाडि ढकमक्क फुलेका पारीजातका बैजनी रङ्गहरु खसेर सडकनै आधि रङ्गाएका छन् । काठमाडौं त्यति चम्किलो देख्न मलाई होलीनै आँउनु प¥यो । वातावरणमात्र हैन, उनीपनि मुडअनुसार आफ्नो भावभङ्गीको शुन्य क्यान्भासमा भिन्नभिन्न रङ्गहरु पोतिदिन्छिन् – रिसाँउदा औशीको निशाझँै अँधेरिन्छिन्, लजाँउदा बसन्तमा नँुघेका कल्कीका फुलहरुझँै राताम्मे हुन्छिन् र मुस्कुराँउदा सप्तरङ्गी इन्द्रेणी उदाएझैँ केस्राकेस्रा छुट्टिन्छिन् ।

हाम्लाई छुट्ट्याँउन अगाडि बागबजार बल्झिँन्छ । “लेट्स ह्याब अ कफी”– म थाम्न खोज्दाखोज्दै चुहिँन्छु । “हुन्न भन्दा तिमी रिसाउने हुन्छ भन्दा घरमा गर्छन् गाली....सरि कान्छा यसपाली” भन्ने गीतको भावांश चेहेरामा प्रष्टै खोपेर उन्ले भनिदिन्छिन् – “यहाँनिर कफी खाने राम्रो ठाउँ नै छैन । यसो गरुँम्नः लेट्स मीट टुमरो” । अहिले र टुमरोको बिचमा निस्फिक्री तेर्सिएको कालरात्री बित्न कतिबर्ष लाग्ने हो सोचेरै जिल खान्छु र भन्छु– “ओके” ।

प्रकाशित्: कान्तिपुर साप्ताहिक, २०७५ चैत्र १

http://saptahik.ekantipur.com/news/2019-03-15/20190315104836.html