टुकी- एक लघु कथा |
तबसम्म मैले सपनीमा निर्जिवता बाँचेको थिइन जब एक रात म निदाँउनासाथ टुकी भएछु । टुकी एक पूर्ण सजीव नहोला तर पूर्ण निर्जिबपनि होइन । म टुकी भएर भन्दापनि टुकी म भएर हामी दुईबीच कति समानता छ भन्ने कुरा लुकाएर राख्ने बिषय हैन भन्दै आत्मालाप गर्न चांहन्छ ।
बेलुकीपख घरघरमा मेरै खोजी हुन्थ्यो । २४ घण्टामा ४ घण्टा म सजीव थिए । म श्वास फेर्थेँ किनकी मेरो टुप्पीमा लागेको आगो सल्किन र बलिरहन मानिसले नै श्वासको रुपमा फेर्ने प्राणवायु अक्सिजन चाँहिन्थ्यो । मानिसहरुले पनि खानेकुरा खान्थे, म पनि । टुप्पिदेखि घुसारेर ट्याङ्कीसम्म पुर्याइएको कपडाको एउटा झुम्रो बुत्याउन मलाई करिबन् दुई हप्ता लाग्थ्यो । मानिसले जस्तै मपनि तरल पदार्थ पिउथें । हो, प्यास चै म झुम्रोको साहाराले मट्टितेल पिएर मेटाउथें । मान्छेहरु रुन्छन्, गुनगुनाउछन्, बाज्छन, हाँस्छन, चिच्याँउछन् । उनीहरुको जस्तो धेरै तरिकाबाट भावहरु प्रष्फुटन गर्न नसकेपनि आवाज चाँही मपनि निकाल्थें । हावासँग साउती मार्थे म – फर्फर्फर । निभ्ने बेलामा म अक्सर भर्भराएर जङ्गिन्थे । मानिसहरुले बातावरणमा गन्ध फैलाउछन्, प्रदुषित पार्छन पर्यावरणलाई । मेरोपनि मट्टितेलमिश्रित नमीठो गन्ध छ । ध्वाँसोले मपनि आफ्नो वरिपरिको बातावरणलाई कालो बनाइदिन्थें । मानिससँग यति धेरै गुण मिलेतापनि म सधैं जिवित रहन भने सकिनँ ।
मानिसहरु खै कस्ता भए आजकाल त्यो त थाहा छैन तर पहिला हामीसंगै उठ्बस गर्थे । प्रत्येक सांझ अध्यारोलाई जित्न म उनीहरुलाई सहयोग गर्थे । उनीहरुपनि मलाई स–सम्मान अग्लो ठाँउमा लगेर राख्थे । हरेक दिन आल्मारी, आट, चौका आदी उचो स्थानमा सिंहासित भई सबैको कृयाकलाप मौन रही दृष्टिगोचर गर्थें म । उनीहरु बेलुका परेपछि सपरिवार सँगसंगै हुन्थे, हाँस्थे, रमाउथे, झगडा गर्थे र मझेरीमा वरिपरि बसेर खान्थे । खाना खाईसकेपछि भने सबैलाई मै चाहिने । आमाहरुलाई भाडा माझ्न मेरो उज्यालो चाँहिन्थ्यो, छोराहरुलाई पढ्न, छोरीहरुलाई स्कार्फ बुन्न, अनि बुवाहरुलाई तमाखु बनाउन वा यस्तै केही गर्न । जे होस् सबैलाई केही न केही गर्न परेकै हुन्थ्यो, उज्यालो चाहिएकै हुन्थ्यो । मेरै निँहुमा झगडा गरेर समय भागबन्डा गरी मलाई प्रयोग गर्थे उनीहरु ।
मैले एउटै परिवारका तीनवटा पुस्ताहरुलाइ अनुहारभरि ध्वाँसो लाग्ने गरी रातभर पढाएको छु । म त अहिले कुनै निर्जन खण्डहरमा फालिएको छु तर सुन्छु मैले आँखिभौ जल्ने गरी पढाएको केटो शहर पसेर अहिले डाक्टर भैसक्यो रे । भन्छन् अहिले हाम्रो जुग गयो रे तर कुनै दिन मै नभै बेलुकीको खानासमेत् नपाक्ने परिवार बर्षौसम्म मलाई नसम्झिएरै बाँचेका छन् रे । आखिर सबैले हाइ हाइ गर्ने त उमेर र समय नघर्किउँञ्जेल रहेछ ।
समाप्त । ©ÂdhiϘarie ƦaβinƉræ 2021
एकछिन्.....
के तपाईंले आफ्नो जीवनमा टुकीको प्रयोग गर्नु भएको थियो? आफ्नै मौलिक परम्परा अनुसार हामी नेपालीहरुले टुकीजस्तै धेरै सामानहरु प्रयोग गर्थ्यौ जुन अहिले लोप भैसक्यो वा हुने प्रकृयामा छ । तलको भिडियोमा देख्नु हुनेछ ती सामानहरु र तीन्को छोटो परिचयत्मक विवरण । आउनुहोस् हाम्रो हरांउन लागेको सभ्यतालाई यस् भिडियो मार्फत चिहाउं र आफ्ना नानीहरुलाई पनि बताउं :
Comments
Post a Comment