बाऊ खौने औंशी

Photo Courtesy: Pankaj Khadka

छोरी छ पुगेकी ज्वाँईसँग अस्ट्रेलिया
जेठो छोरो अमेरिका
कान्छो इन्जिनियर काठमाडौंमा
बुढी बिमार दुई महिना भो
भातभान्सा करेसोधन्दा बुढो हड्डिले हो ।

केही बर्ष पहिला कान्छो घरमै थियो
छोरी पनि आउथी बाउको मुख हेर्न भनी
जेठोले फोन गर्थ्यो अमेरिकाबाटै
तर आजको औशी सुन्य भो
घरमा चरो मुसो कोही आएन ।
फोनको पनि घन्टी बज्दै बजेन ।

पल्ला घरे सानेले भन्यो, म त सेलेब्रिटी भए रे ।
फेस्बुकभरी आज मेरै चर्चा छ रे
छोरीले अस्ट्रेलियाबाटै मेरो तस्बिर हाली रे
अमेरिकामा पनि मेरै फोटोको वाहवाही भो रे
कान्छोले पनि मेरै फोटो प्रोफाइल बनायो रे ।

मेरा लागि भनेर हुरुक्कै हुने शब्द श्रिंखला रचेछन् ।
अन्तरराष्ट्रिय ब्यक्तिहरुले एकैदिन सहि मेरो फोटो हेरेछन् ।
कत्ति कुइरेले लाइक र कमेन्ट ठोकेछन् ।
मेरा छोराछोरिले मलाई सहि माया गर्दा रहेछन् ।
मैले थाहा नपाएर के भो दुनियाँले थाहा पाएछन् ।

औंशी थियो, त्यसैले गाई चराउन गइन
फलैचामा बसेर आँखा परपरसम्म हेरिरहे
हल्कारा आएन, कागले समाचार ल्याएन
फोनको स्क्रिन हेरेरै थाकिएन ।
वल्लापल्लकाले मिठा मिठा खाएछन्
राम्रा नाना लाएछन् अनि खुब हांसेछन् ।
मेरा सन्तान खुशी हुनु नै मेरो सुख हो
छोरा र छोरीहरुमा दिर्घायुको कामना ।

Comments

पर्यटक हैन यात्री

डिसेम्बर ३१ मा मेरो नाममा अमेरिकाबाट एउटा पार्सल् आयो । नयाँ बर्षको शुभकामनास्वरुप उस्ले मिठाई पठाएकी रहिछे । यस्पाली ऊ फिजिमा छे । मिठाई चपाँउदा चपाँउदै उसङ्गको भेटघाट ताजा भएर आँउछ । कहिलेकाँही आफ्नो पर्यावरण र संस्कृतिभन्दा फरकको नयाँ साथी बनाँउदा जीवनलाई अर्कै कोणबाट चिहाँउने अभुतपूर्व अवसर पाँइन्छ । यो नियात्रा संस्मरणमा म एउटा यस्तै बेग्लै परिवेश र कथा बोकेकी बिल्कुल नौलो साथीले मेरोलागि ओझेलमा रहेका बिषयलाई कसरी प्रकाश छरिदिई भन्नेबारे प्रसंगसहित चर्चा गर्नेछु । केही बर्षअघि मनास्लु क्षेत्रको पैदलयात्रा (ट्रेकिङ) जाँदा उसंग भेट्ने संयोग मिल्यो । बनाँउछु भनेर बनाएको साथीभन्दा घटना र ब्यथाको संयोगले बनेका साथी बढी घनिष्ठ हुन्छन् । नयाँ बर्षको समय थियो । चिसो मौसममा जिन्दगीको गियर बदल्न हामी पहाडतिर उकालो लागेका थियौँ । “मलाई भिडहरुबाट टाढा जानु थियो । जब मान्छे एउटै काममा लामो समय लीन हुन्छ, उस्को दिमाग बोधो हुन्छ । तर यो सब किन हुन्छ होला?” प्रश्नको वाँण मतिर सोझियो । “एकनासे काम त मेसिनले गर्छ, मान्छे मेसिनभन्दा फरक छ” मैले भने । हो म मेसिनबाट मान्छे हुन नेपाल आएको । यो ठाँउको

डेरा जिन्दगी

बिशाल भुमन्डलमा नश्वर जिन्दगी असंख्य डेराहरु सरिरहने आस्थाई डेरावाल हो । जिन्दगीले कहिले मेचीबाट महाकाली डेरा सार्छ, कहिले त्यहाँबाट काठमाडौं । कहिले कोटेश्वर, कहिले इन्डिया त कहिले दक्षिण अमेरिका । डेरा सर्दासर्दै जिन्दगीले यो भुल्दछ कि यो जगत नै उस्का शरीरका लागि एउटा अघोषित डेरा थियो, कि यो पृथ्वी सकल प्राणीहरुको अनन्तकालसम्मको आस्थाई थलो हो । क्षण, दिन, सप्ताह, महिना र वर्षहरु बिस्तारै बित्दै जाँदा दशक तथा सिल्भर, गोल्डेन र डायमण्ड् जुबिली हुत्तिएर मृत्यु आफुलाई स्पर्श गर्न आईपुगेको कसैलाई थाहै हुँदैन । दिनानुदिनको परिवर्तन नगन्य लागेता पनि डायमण्ड् जुबिलीमा पदार्पण गर्दा आफुले भोगेका र देख्दै आएका परिवर्तनहरु एकाकार गर्ने हो भने आफु बेग्लै ग्रहमा उभिएको जस्तो महशुस हुन सक्छ । १० बर्षको छँदा जुन मेरो डेरा थियो, अहिले दुई दशकको अन्तरालपछि एकै पटक दर्शन गर्ने हो भने बिल्कुल नौलो भैसक्यो । अब यहि डेरा आगामी असी बर्षमा कस्तो होला? थप असी बर्षमा कस्को होला?

काठमाडौं र जिन्दगी

महिनाको अन्तिम दिन घरबेटिको खोकी सुनेर तर्सिन्छौ हामी, अनि महिनाको अन्तिम हप्ता पैसा सापटी लिएको हितेशीसँग तर्किन्छौ ।

Creative dotPen

Search This Blog