म अर्कै रबिन्द्र अधिकारी

चैत्र २ गते । मोबाइलमा ६ बजे एस् एम एस् आयो – “बधाई हो बधाई ।” हप्तौँदेखि आफ्नो वरिपरि राम्रो घटना केही घटेको छैन, केको बधाई कस्को बधाई? मेसेज रङ नम्बरमा परेको हुनुपर्छ । ४५ मिनेटपछि फेरी अर्को नम्बरबाट मेसेज आयो – कङ्ग्र्याच्स् सर । त्यो नम्बर कहिल्यै मेसेज नगर्ने वरिष्ठ आफन्तको थियो । रिप्लाई के गर्ने? फोननै गरेर बधाई के को थियो भनेर सोध्ने आँट पनि आएन । बुढा फेरी प्र्याङ्क गर्ने खाल्का पनि हैनन् । ९ बजेको तेस्रो मेसेजले मलाई सोच्न वाध्य बनायो जस्मा लेखिएको थियो – “डियर रबिन्द्र सर, बधाई! यु रियल्ली डिजर्भ इट ।” नौलो नम्बर थियो, तरैपनी एक मिस्कल ठोकिदिएँ । नचिनेको नम्बरलाई थाहै नभएको बिषयमा फोन वा एस् एम एस् फर्काएर गलफत्ति गर्नु भन्दा एक मिस्कलमा टार्ने योजना थियोे । जसले केही घण्टामै घाँस खायो । 

आँखा लागिसकेका थिए, पौने एघार बजे राती फोनको रिङ्ग बज्यो । अन्धकारको सन्नाट्टामा फोनको घन्टी पनि कति चर्को; आँखा आधा खोलेर हातले छामछुम छामछुम गरी फोन उठाएँ । फोनलाई सिरक मुनी नै लगेर कानमा राखँे । आवाज आयो – “नमस्ते सर ।” लर्बराएको जिब्रोसङ्गै ब्याक्ग्राउन्डमा लाइभ म्युजिक चलिराछ । भेउ पाउन गाह्रो भएन, केटो तालमा छ नत्र त्यति राती फोन किन गथ्र्याे ?   

उस्ले भन्दै थियो – “कङ्र्याचुलेसन सर कङ्र्याचुलेसन्स ।” प्वाक्क सोधँे – “किन र?” लौ बित्यास । साह्रै बिरलै पाउने बधाईलाई यथावस्थामा स्विकारेर प्रकम्य आनन्द लिनुको साटो उल्टै किनको झटारो तेस्र्याउनु भनेको नेपाली पहिचानकै खिलाफ थियो । मेरो असामान्य “किन” को प्रश्नलाई उस्ले सम्पूर्णतः प्राकृतिक मानेर स्विकार्यो । कारणः महाशय सोमरसको तलाउमा अलि बढी नै डुबेका छन् । 

उताबाट जिब्रोले झन्डै झन्डै बुझिने वाक्य निकालीरहेकोछ – “अब हजुर पर्यटन मन्त्री, हामी पनि लामो समयदेखि पर्यटनमै काम गरेको मान्छे । पर्यटन उद्दमीको हजुरलाई पूर्ण समर्थन र सहयोग रहनेछ ।” हैट् ! बल्ल मेरो दिमागको तार झन्झनायो – “अच्छा, यसले मलाई माननीय रबिन्द्र अधिकारी ठान्दैछ ।” अघिल्ला एस् एम एस् हरुको गोल्चक्कर बल्ल खुल्यो । पछिल्लो समाचार फलो नगर्दा यत्रो बेर रनभुल्लमा पर्नु र्पयो । उता मितज्युले मन्त्री पड्काइसकेछन् ।

तरङ्गित म कता घुम्न गएछु । उताबाट उही स्वरले झस्कायो – “हैन, हजुरले मलाई चिन्नु भएन कि कसो? म फलानो । ३ महिनाजति अघि फलानो रिजर्टमा गाला डिनरमा भेटेका थियौँ नि?” प्रतिकृयामा मैले भन्नै आटेको थिए – “माफ गर्नुहोला महाशय, म त्यो रबिन्द्र अधिकारी हैन जो तपाईंले सोचिरहनु भएको छ । म त अर्कै रबिन्द्र अधिकारी हुँ ।” तर फेरी झ्वाट्ट सम्झेँ – “अहिले त्यसो भनेर सुड्डोको निन्द्रा के हराम गर्दिनु ? एक रात भएनी दङ्ग परोस् न ओरिजिनल रबिन्द्र अधिकारीसँग फोन बार्ता गरेँ भनेर ।” त्यसैले मैले एस एस, मेनी थेङ्क्स मात्र भनिरहेँ । छोटो वार्तालाप टुङ्गियो ।   

अब प्रश्न रहन्छ – “मन्त्रीलाई पुग्नु पर्ने बधाईका शब्दगुच्छाहरु एकाएक कसरी एक मामुली सर्वसाधारणको मोबाइलमा आयो?” एकिन त म पनि कसरी गर्न सक्छुर तर सोसल मिडिया प्लेटफर्ममा कसैगरी जोडिएर अकाउन्ट सिङ्क गर्दा मेरो नाम सहित् नम्बर सेभ भएर पछि त्यो मान्छे झुक्किएको हुनुपर्छ । यो कुरो  पक्का हो कि कसै न कसै गरी ती बधाई दिने मान्छेहरु हामी दुई रबिन्द्र अधिकारीहरु सँग सम्बन्धित छन् । खै कुरो के हो तर त्यो रात ऊ पनि मख्ख, म पनि मख्ख । 

भोलिपल्ट बिहानै तिनै नम्बरलाई अघिल्लो रात साचेको मेसेज पठाएँ । कसैको रिप्लाई चाँही आएन । रबिन्द्र अधिकारी हुनुको चटारो बेला बखत अरु ठाँऊमा पनि पर्छ । केहि कप्ताअघि बैङ्कमा पनि पर्यो । पैसा भर्न जाँदा भौचरमा नाम हेर्दै लगभग किटानीका साथ टेलर मुस्कुराँउछ । मुस्कान सहित् टाऊको उठाएर मलाई हेर्छ । अनि अर्कै अपरिचित रबिन्द्र अधिकारीको थोप्डा दर्शन गर्नु पर्दा थुतुनो कालो बनाउदै पुर्ववत् किबोर्डमा हात चलाऊन थाल्छ । नाम मात्र हेर्नेले त तुरुन्त फेस्बुकमा फ्रेन्ड रिक्वेस्ट पठाइहाल्छन् र पछि फुर्सदमा अनुहार नियाँल्दै बिरक्तिन्छन् । आखिर रबिन्द्र अधिकारी हुनुमा मेरो के दोष ? मेरो न्वारन गर्दा माननिय ज्यु सुप्रसिद्ध भैसक्नु भएको भए पनि त मेरो नाम खोजीखोजी अर्कै राख्थे होलान् ! अब त नाम फेर्न पनि नमिल्ने, दुब्लिकेट रबिन्द्र अधिकारी भएर बाँच्नुको बिकल्प पनि त छैन ।      

This article was published in Saptahik Weekly, a KMG publication on 23 March 2018 ( Chaitra 9, 2074). Click here to get to the link.