भैंसीगोठको रिबन

ओली सरकारले ऐतिहासिक सय दिन पार गर्यो । यस् बिचमा धेरै सकारात्मक समाचारहरु आए । थोरै नराम्रा खबरलाई जनताले पचाए । निर्माण साँमाग्रीको बजार भाउ बढे पनि कोही चुक्क बोलेन । पेट्रोलियम पदार्थको मुल्यबृद्धिको यदाकदा गुनगुन सुँनिदा ओलीले “म सानो छँदा सुन ९० रुपैया तोला थियो"  भन्दिए, चरोमुसो बिरोधमा उत्रिएनन् । विश्वासको मतका आधारमा नेपालको अहिलेसम्मकै सबैभन्दा शक्तिशाली प्रधानमन्त्री कहलिएका ओलीको सरकारले केहि अवश्य गर्नेछ भन्ने आशले कसैले केहिमा बिरोध गर्न चाहेनन् । 


राम्रो समाचारै सुन्न नपाएका हामी नेपालीको भाग्य बदलिने पो होकि भन्ने महशुस पनि भएको छ किनकी यो सय दिनमा यति धेरै महत्वाकांक्षी योजनाका कार्डहरु फ्याँकिएको छ कि भलै ती योजनाहरु कार्यन्वयनमा नजाउन् तर जनमानसमा यसले बेग्लै उर्जा संचार गरेको छ । योजनाका मोडलहरु यसरी ब्याप्त भएपछि बिकासका तरङ्गहरु ज्वारभाटामा परिणत हुन समय लाग्दैनन् । माओबादी केन्द्रसँगको एकीकरणले त झन् ओलीलाई अझ ओजिलो बनाएको छ । भाषणका डल्ला पनि ओलिले फ्यालेका फ्यालै छन् । अखबारका हेड्लाइनमा वा सोसल साइटमा दिनहँु जस्तो चम्क्या चम्कै पनि छन् । नेपालीले मौका पाएपछि गर्छन्, उनी पनि नेपाली हुन् । मौका पाएपछि घतपूर्ण उखान र टुक्का पस्किन किञ्चित पछि पर्दैनन् । 

कुनै बेला “आर यु केपी ओलिङ मी?” भन्ने वाक्यांश खुब चल्तीमा थियो । त्यतिखेर केपी ओलिङ भन्ने शब्दले गफमात्र गर्ने काम सिन्को नभाँच्ने भन्ने अर्थ राख्थ्यो । गफ त उन्ले दैनिक दिइरहेकै हुन्छन् तर पनि उन्को उचाई यति बढ्यो कि आजकाल त्यो शब्द हराएर गयो शायद भाषणमात्र हैन केहि काम पनि गर्लान भन्ने आशा जागेर त होला ।

हामी अझ ओली सरकारमै केन्द्रित छौँ । बर्तमान मन्त्रीमन्डलमा मानानीयहरुको गज्जबकै संयोजन पाईन्छ । उनीहरुप्रति जनताको बढी अपेक्षा भएर हो वा के हो उनीहरु पब्लिसिटी स्टन्टमा म्याराथुन धावन गरिरहेका पाईन्छन् ।

यस्तै एउटा पब्लिसिटी स्टन्टले रातारात चर्चामा आएका ओली सरकारका मनानीय हुन् – जगत बहादुर सुनार (बिश्वकर्मा) । खेलकुद मन्त्री भएर पनि उनी आफुलाई बहुआयामिक साबित गर्दै भैंसीगोठ उद्घाटन गर्न सफल भएका छन् । उनलाई एक्कासी भाईरल बनाउने त्यही भैंसीगोठको रिबनले उब्जाएका केहि प्रश्नहरुमाथि मन्थन गर्न जरुरी छ । 

रिबन कटाइको बिषयमा धेरैको चासो कृषि मन्त्रीले गर्ने काम किन खेल्कुद मन्त्रीले गरे भन्ने थियो । भैंसीको पोषिलो दुध खाएर ज्यान तगडा बनाएपछि पो खेल्कुद गतिलो खेल्न सकिन्छ भन्ने तर्क पनि अर्कातिर राखियो । तर वास्तवमै भन्ने हो भने यो कुनै पनि मन्त्री ओहोदामा बसेको मान्छेले गर्ने काम हैन । यो वडाध्यक्षले पनि गर्ने काम हैन । यो किसान वा ब्यबसायी स्वम्ले गर्ने काम हो ।

एउटा सिङ्गो देशको मन्त्री जस्तो मान्छे नाथे (रास्ट्रिय महत्वको हिसाबले) एउटा भैंसी फार्म उद्घाटनमा सरिक हुनुले के जनाउदछ भने मन्त्रीको अरु कुनै कामै हुँदैन । भाषण दिन र रिबन काट्न भनेपछि जहिले पनि र जहाँ पनि जाने निर्लज्ज स्वभाव आखिर कहिले हटेर जाला? रातो रिबन टाँगेर राखेको कल्पना गर्नासाथ नेताहरु मन थाम्नै सक्दैनन् । खबर राम्रो होस् वा नराम्रो, उनीहरु आफ्नो तस्वीर र नाम अखबारका पन्ना पन्नामा देख्न चाहन्छन् । आफ्नो स्तरले कुन कार्यक्रममा जान हुने हो कुनमा नहुने हो उनीहरु भेउ नै पाँउदैनन् । सहकारीदेखि शौचालयसम्म रिबन काट्न मख्ख पर्दै हिंड्ने मन्त्रीहरुको नानीदेखि लाग्या बानी सुधार्न कानुनी ब्यबस्थै ल्याउनु पर्ने देखिन्छ । वडा, गाँउ, नगर, क्षेत्र, प्रदेश र राष्ट्रिय महत्व राख्ने कार्यक्रममा कुन मर्यादाको ब्यक्ति जान पाँउने र गएमा बढीमा कति समय खर्चिन सक्ने भन्ने न्युनतम समजदारी बन्यो भने गाँउ वा टोल स्तरको कार्यक्रममा बहालवाला मन्त्रीहरु जाँदैन थिए ।

दोष नेताको मात्र छैन । जुनसुकै कार्यक्रममा पनि मन्त्री बोलाउन पाए हुन्थ्यो भनेर जनता मरिमेट्छन् र आफ्नो पहँुचको गलत प्रयोग गरेर मन्त्रीलाई हरहालतमा कार्यक्रममा उपस्थित् गराँउछन् । मन्त्री भनेको देशको धेरै ठुलो जिम्मेदारी पाएको मान्छे हो । भाषण ठोक्ने र रिबन काट्ने काम उस्ले चुनाव अघि नै चाँहिदो गरिसक्यो अब फेरी उस्लाई त्यही पुरानो उपलब्धबिहिन काममा अभ्यस्त गराईनु हुँदैन । रिबन काट्न उपाध्यक्ष, उपमेयर वा राज्यमन्त्रीलाई बोलाए हुन्छ । मन्त्रीहरुलाई त एकाग्रचित्तमा काम गर्न दिनु पर्दछ । योजना, बहस र अध्ययनमा लीन हुन दिनु पर्दछ । घरि भोजमा आईदिनु पर्यो, घरि सरुवा गरिदिनु पर्यो, घरि प्रमुख अतिथि बनिदिनु पर्यो भनेर दिनहुं जस्तो मन्त्रीलाई “डिस्टर्ब” गरिरहने अनि कार्यकाल सिधिएपछि काम नगर्ने यस्तो र उस्तो मन्त्री भनेर उस्कै उछितो उतार्ने हामी जनता नै हौ । मन्त्री पनि मानिस् हो, भगवान हैन । जुन कामका लागि ऊ त्यहाँ गएको छ, त्यही काम गर्न दिनु पर्छ । धेरै काम एउटै मान्छेबाट आशा गरिनु नै बेकार हो । 

पहिला आफ्नै सोच र व्यबहार बदलौं अनि बादलिन्छन् मन्त्रीहरु । अनि बदलिन्छ देश ।

facebook/AdhiQarie

A version of this article is also published in KMG's weekly portal Saptahik on 1st June 2018 (Jestha 18, 2075)