Skip to main content

होटलको नसिधिएको साबुन के गरिन्छ?

 तपाईं कतै जाँदा पक्कै पनि धेरैपटक होटलमा बास बस्नु भएको छ । होटल वालाले हस्पिटालिटी देखाउन प्रत्येक रुममा कम्तिमा एउटा सबुन र 'क्रिस्पी' टावेल राखिदिएको हुन्छ । एक रात तपाईं उक्त होटलमा बस्नु भयो भने एकपटक वा दुईपपटक नुहाउनु हुन्छ । त्यो साबुन पुरै सिधिएको हुँदैन । प्राय ती साबुन तेही साबुन राख्ने स्टिलको तखतमा उत्तिकै राखिदिएर हामी हिँड्छौ । वास्तवमा हामीलाई ख्याल पनि हुँदैन त्यो । तर कहिल्यै हामीले सोचेका छौं त? ती साबुन कहाँ जान्छ? वा तीनलाई के गरिन्छ? 


पक्कै पनि नयाँ क्लाइन्टलाई प्रयोग गरिएको साबुन दिइँदैन । बट्टा नखोलिएको नयाँ नै दिइन्छ । अझ कतिपय होटलले खेर जाने भएर निकै सानो साइजका साबुन राखिदिएका हुन्छन् । जतिसुकै सानो भएनी त्यो पुरै खपत हुँदैन । बाँकी त रहन्छ नै ।



ती साबुनहरु आखिर फ्याँकिन्छ । होटलका फोहोर ब्यागेजमा नगरपालिकाको गाडीमा तीनीहरु डिस्पोज् हुन्छन् । ती ट्रकहरुले फोहोरको रास संगै पुरै प्रयोग नभएका साबुन र स्याम्पुका बोटलहरु ल्यान्डफिल साइटमा लगेर खन्याउछन् । 

यहाँ आएर यस्ले केक्केन भन्ला भनेको "फ्याँक्छन" पो भनेर हिस्सै पारिदियो भन्ठन्नुहोला । एक्छिन आघे पढ्नुहोस् ........

आंकलन् गर्ने नै हो भने कम्जोर स्वास्थ्यका कारण गरीब मुलुकका हजारौ बाल्बालिका बर्षेनी मर्दछन् । मात्र साबुन पानीले हात, मुख धोयो वा जिउ नुहायो भने ती अकालमा मार्ने बालबालिकाहरुलाई जोगाउन सकिन्छ । विश्व स्वास्थ्य संगठन पनि यस्तै भन्छ । एकातर्फ आंशिक प्रयोग भएका साबुन फोहोरका डंगुरमा फ्याँकिन्छ भने अर्कातर्फ साबुन नपाएका कारणले अनाहकमा मान्छे जिउने अधिकारबाटै बञ्चित भैरहेका छन् ।

हो, क्लिन द वर्ल्ड भन्ने संस्थाले होटलहरुसँग सहकार्य गरेर त्यस्ता साबुनहरु संकलन गर्दछ र रिसाइकल गरेर फेरी नयाँ साबुन बनाउदछ । तेस्रो मुलुकमा रहेका गरीब बस्ती र झुपडीहरुमा स्थानिय संस्थाहरुको सहयोगमा ती साबुनहरु बितरण गरिन्छ । होटलको सरसफाईमा संलग्न कर्मचारीहरुलाई आवश्यक ट्रेनिङ पनि यो संस्थाले दिन्छ ।

यो सबै गर्न खर्च कहाँबाट आउछ त? 
यसका लागि पाट्नर होटलले प्रतिमहिना एक कोठाको ५० सेन्ट रकम क्लिन द वर्ल्डलाई तिर्नु पर्दछ । बाँकी सबै काम यही संस्थाले गर्दछ । यस्को मुख्य कार्यालय अमेरिकाको ओर्लन्डोमा छ भने अपेरेसन केन्द्रहरु ओर्लन्डो, लस भेगस, मन्ट्रियल, इन्डिया तथा हङ्कङमा छ । अझ बिस्तारित् रुपमा अन्य मुलुकसम्म पुग्ने लक्ष्य रहेको कुरा कम्पनिका संस्थापक सन सिप्लर बताउदछन् । क्लिन द वर्ल्डले आजसम्ममा चार करोडभन्दा बढी साबुन बितरण गरिसकेको छ ।

भएन त काईदा? 

नेपालमा यो कमपनीले चेन खोल्न प्रारम्भिक गृहकार्य सुरु गरिसकेको छ । तपाई पनि होटल सञ्चालन गर्नुहुन्छ भने हुने हैन त क्लीन द वल्र्डसँग आबद्ध?

Comments

Popular posts from this blog

सफलताको सुत्र

सफल हुन एक्स्ट्रा अर्डिनरी हुनु पर्दैन, पृथक भईदिए पुग्छ । एक्स्ट्रा अर्डिनरी जोकोही हुन सक्दैन, तर हरकोही मान्छे अर्को मान्छे भन्दा फरक त हुन्छ नै । तसर्थ सबै मान्छेमा सफल हुन सक्ने गुण रहेकै हुन्छ, मात्र खुट्ट्याउन सक्नु पर्दछ । 

टुकी

टुकी- एक लघु कथा  तबसम्म मैले सपनीमा निर्जिवता बाँचेको थिइन जब एक रात म निदाँउनासाथ टुकी भएछु । टुकी एक पूर्ण सजीव नहोला तर पूर्ण निर्जिबपनि होइन । म टुकी भएर भन्दापनि टुकी म भएर हामी दुईबीच कति समानता छ भन्ने कुरा लुकाएर राख्ने बिषय हैन भन्दै आत्मालाप गर्न चांहन्छ ।  बेलुकीपख घरघरमा मेरै खोजी हुन्थ्यो । २४ घण्टामा ४ घण्टा म सजीव थिए । म श्वास फेर्थेँ किनकी मेरो टुप्पीमा लागेको आगो सल्किन र बलिरहन मानिसले नै श्वासको रुपमा फेर्ने प्राणवायु अक्सिजन चाँहिन्थ्यो । मानिसहरुले पनि खानेकुरा खान्थे, म पनि । टुप्पिदेखि घुसारेर ट्याङ्कीसम्म पुर्याइएको कपडाको एउटा झुम्रो बुत्याउन मलाई करिबन् दुई हप्ता लाग्थ्यो । मानिसले जस्तै मपनि तरल पदार्थ पिउथें  । हो, प्यास चै म झुम्रोको साहाराले मट्टितेल पिएर मेटाउथें । मान्छेहरु रुन्छन्, गुनगुनाउछन्, बाज्छन, हाँस्छन, चिच्याँउछन् । उनीहरुको जस्तो धेरै तरिकाबाट भावहरु प्रष्फुटन गर्न नसकेपनि आवाज चाँही मपनि निकाल्थें । हावासँग साउती मार्थे म – फर्फर्फर । निभ्ने बेलामा म अक्सर भर्भराएर जङ्गिन्थे । मानिसहरुले बातावरणमा गन्ध फैलाउछन्, प्रद...

डेरा जिन्दगी

बिशाल भुमन्डलमा नश्वर जिन्दगी असंख्य डेराहरु सरिरहने आस्थाई डेरावाल हो । जिन्दगीले कहिले मेचीबाट महाकाली डेरा सार्छ, कहिले त्यहाँबाट काठमाडौं । कहिले कोटेश्वर, कहिले इन्डिया त कहिले दक्षिण अमेरिका । डेरा सर्दासर्दै जिन्दगीले यो भुल्दछ कि यो जगत नै उस्का शरीरका लागि एउटा अघोषित डेरा थियो, कि यो पृथ्वी सकल प्राणीहरुको अनन्तकालसम्मको आस्थाई थलो हो । क्षण, दिन, सप्ताह, महिना र वर्षहरु बिस्तारै बित्दै जाँदा दशक तथा सिल्भर, गोल्डेन र डायमण्ड् जुबिली हुत्तिएर मृत्यु आफुलाई स्पर्श गर्न आईपुगेको कसैलाई थाहै हुँदैन । दिनानुदिनको परिवर्तन नगन्य लागेता पनि डायमण्ड् जुबिलीमा पदार्पण गर्दा आफुले भोगेका र देख्दै आएका परिवर्तनहरु एकाकार गर्ने हो भने आफु बेग्लै ग्रहमा उभिएको जस्तो महशुस हुन सक्छ । १० बर्षको छँदा जुन मेरो डेरा थियो, अहिले दुई दशकको अन्तरालपछि एकै पटक दर्शन गर्ने हो भने बिल्कुल नौलो भैसक्यो । अब यहि डेरा आगामी असी बर्षमा कस्तो होला? थप असी बर्षमा कस्को होला?