बाल्यकालको विश्वकप

विश्वकप फुटबल २०१८ को अन्त्यतिर आइपुग्दै गर्दा त्यो टिन् एजको सुरुवाती क्षणहरु झल्झल्ती सम्झना आँउछ जतिखेर विश्वकप फ्रान्समा भएको थियो र फ्रान्सले नै जितेको थियो । १९९८ साल थियो त्यो । किशोर अवस्थामा जस्तो क्रेज शायद अरुबेला हुँदैन होला, कुनै खेल हेर्न छुट्दैन थियो । प्रायः सबै खेलाडीका नाम कन्ठष्थ थिए । डेभिड बेखेम, रोनाल्डो, रिभाल्डो, रोबर्टो कार्लस, जिनेदिन जिदान, गाब्रिएल बाटिस्टुटा त्यतिखेर चर्चित नामहरु थिए । सेमी फाइनल खेल ब्राजिल र नेदर्ल्यान्ड्स अनि फ्रान्स र क्रोयसिया बिच भएको थियो । गाँउ गाँउसम्म विश्वकपको बेग्लै रौनक थियो । ठाउँ ठाउँबाट फुटबलका बालटोलीहरु मैदानमा निस्कँन्थे । फुटबल हेर्नका लागि टी भी हुनेको घरमा मान्छेहरुको लाभा लश्कर नै हुन्थ्यो । प्राय चार गाँउ भरीमा एउटा घरमा टी भी हुन्थ्यो । रङ्गिन टी भी हेर्नु परे त चार कोस पर कलाँतीको बासुको घर पुग्नु पथ्र्याे । त्यही घरमा फेरी भोटे कुकुर पालेका थिए ।   

वल्र्ड कप लागेपछि अरुबेलाजस्तो मोजा, बिमिरा वा भोगटेको बलले साथीहरुलाई पुग्दैन थियो । रोइ कराई गरेर गाँउका ठुलाठालुसँग पैसो मागमुग पारी फुट्बल किन्थ्यौं । अड्तीस केजी हुनु पर्ने उमेरमा म अट्ठाइस केजीको थिएँ होला । हो त्यही बेलामा कक्षा सातमा पड्दा साउने झरीमा भुराहरुको गाँउब्यापी फुट्बल प्रतियोगिता हुने भयो । चार नम्बर ओडामा खेलाडी नपुग्ने, फुट्बल भनेपछि हाँन्निएर आएको बलले ठाउँ कुठाउ लागेर ‘स्पट डेथ’ नै हुँइन्छ भन्ने लाग्थ्यो आफुलाई । म कुनै हालतमा खेल्ने वाला त थिइन । तर पनि केटाहरु ओरीपरी आईलाग्छन, पाँच् मिनेट जति मलाई ओलिभर काँन, ओलोभर काँन भनेर गफैगफमा मख्खै बनाँउछन ।  हुन त उचाल्या कुकुरले मृग किन माथ्र्याे र? भए पनि म गोल किपर पदमा जाँन पाँच् मिनेटमै तयार भै हाल्थें । केटाहरुले मेरो खासै भर त गर्दैनथिए तेही भएर त मेरा अगाडि हाफ ब्याक दुई दुई जना तेस्र्याउँथे । पांच् जनाको एउटा टिममा दुई हाफ ब्याकी । 
 

बडा बडा लबटा भएका देख्दै ज्यान लेलान जस्ता दुई हाफ ब्याकी भएपछि के चाईयो ? बल बिर्सेंर नि मेरो पोस्टमा आँउँदैनथियो । एक घन्टे खेलमा झँन्डै अन्ठाउन्न मिनेट म र दर्शकमा केही फरक हुंन्न थियो । आँखामात्र दुख्ने, हेर्दा हेर्दा पट्ट्यार लागेर । बाँकी दुई मिनेट चाँही दुई गोल खान छुट्ट्याएको । हाफ ब्याकी बसेको केसे अन्टेटारको त्यो आलो चिप्लो माटोमा लडिगो, पारीको जीवनले छलाँउदै भकुन्डो पोस्ट नजिकै ल्याएको थियो । छेकें तर पहिलै पोस्ट भित्र पो रहेछु । हातले समाउनु अघि गोल भैसकेको थियो । अनि म के का ओलिभर काँन ? 
 

दुई चार दिनमा सिरान घरदेखि पुछार घरसम्म हल्ला चलाएछन – जीवनको फ्रिकिकमा लिखुरे बाहुन बल सहित् पोस्ट भित्र छिरेछ, हन सद्दे त छ त्यो? राम राम दुब्लो भएपछि जस्तो हल्ला पनि पत्याँउने रहेछन् गाँउलेले ।
 

त्यो अन्टेटारको कुरा त पुरापुर हल्लैमात्र थियो । तर पछि भञ्जिङ्मा भएको मिनी फुट्बलमा रत्नेको पेनाल्टिमा म ठङ्रङ्गैँ भित्ता तिर ढलेको चाँही पक्कै हो । तर यस्मा पनि इम्ब्रोइडरी गरी भ्याए, “बाहुन रत्नेको पेनाल्टिमा हुत्तिएर काँन्लैमा टाँसियोरे ।” ए बाबा भन्नँ पनि कति सक्ने? काँन्लो तीन हात पर थियो होला, म कसरी काँन्ला टाँसिएँ? यसरी कथित खाइलाग्दाहरुको अगाडि मेरो बोली बिक्दैन थियो, जिब्रो सद्दे भएर पनि मलाई लाटो बनाईदिन्थे । 
 

त्यस्पछि मैले करीबकरीब फुट्बल खेलबाट सन्यासै लिएँ भन्दा हुन्छ । नलिउँ पनि कसरी? बल जति पटक पोस्टमा चार्ज हुन्थ्यो त्यो किटानिकासाथ गोलमा परिणत भएरै छाड्थ्यो । अझ आफु किपर भएको बेलामा त लाग्थ्यो, बाङगो शूट पनि बिच तिरबाट सोजिएर पोस्टनै ताकेर आए जस्तो । सब्का सब बनाना किकमा पारङ्गत जस्ता । भन्ने गरिन्छ किपरहरु भनेका चुम्बक हुनुपर्छ, तिनीहरुलाई थाहै होला चुम्बकले आकर्षणमात्र हैन बिकर्षण पनि गर्छ । हो म बल देखेपछि बिकर्षित हुने खालको चुम्बक परेँ । 
 

साथीहरु पनि कमका थिएनन् । झरी बादल नभनी जुनसुकै बेला चिप्लो चौरमा दौडन उद्दत रँहन्थे । सर्वाधिक गोल गरेर सुनौलो जुत्ता जितेका फ्रान्सेली फर्वार्ड डेभोर सुकरजस्तै बन्ने लालसामा धेरै पटक धेरैले हात खुट्टा मर्काएका थिए । वास्तवमै त्यो बेलाको जस्तो फुटबलको नशा कहिल्यै लागेन । जति जति पटक विश्वकप दोहोरिएर आँउछ, त्यतिखेरको याद अझ तादात्मे भएर आँउछ ।

A version of this article also appears in the print edition of Saptahik, which is a weekly entertainment portal of Kantipur Publications. Published date: July 14, 2018 (Asar 30, 2075)