Skip to main content

नियात्रा



बचेराहरु निदाएपछि जस्केला नांघेको छु मैले,
वाचाल पाइलाहरु मेरा,
अभिशप्त अन्धकारको नियात्रा अगाडि
निशा उध्रिएर पोखिएको उषा मेरै गन्तब्य
पारी पाखा र पाङ्गरमा ग्वालाहरुको
भोको र मलिन स्वर,
अघि अघि हिड्दै गरेका गौखुरका फट्फटे ध्वनी,
अनि तीनका पदचापले उडाएको धुलो
बडारेर पवनले मेरो घ्रांणमा थोपर्छन्
आहा म हुर्केको माटोको सुगन्ध !

चिप्लिएर गैजाने एक मुठ्ठी गोधुली सांझ
र थाकेर गल्ने गोरेटोका पाइलाहरु बोकेर,
लटरम्मै फलेका आशाका कुबिन्डाहरुलाई
हिउंले खैर्याएको डाडोमा बिस्कुन छरेर,
म बर्षहरुलाई खुम्च्याउन हिडिरहेको छु,

जति हिंडेपनि म आकाश फेर्न सक्ने छैन,
जति हुत्तिएपनि मैले ताप्ने त्यै एउटै घाम हो,
जति नै बत्तिएपनि चौबिसघण्टे सुइमा हो,
३६५ कै बर्षदिने लम्बाइ गुजार्न हो, 
बिडम्बना, 
सबै यात्राहरुका पूर्णबिराम आखिर अन्तिम उच्छवास मै लेखिएको छ ।

तसर्थ यात्राहरु भ्रमको रेखी कोर्दै हिडिरहन्छन् 
फुलेको बेलुनमा कमिला जति कोस हिडोस् बेलुनमै हुन्छ
मात्र कमिलाको आत्मा सन्टुष्टीमा चुर हुन्छ
मात्र बेलुन हिडाइको मैदान बनिदिन्छ ।

यात्रा अझ अतीतबाट टाढा भाग्दै जान्छ
यस्का दुरीहरु छोट्टिन्छन् त कहिले लम्बिन्छन् 
दिनको अन्त्यमा आखिर हाम्रै एक दिन छोट्टिएको हुन्छ
बाह्र घण्टे ढोका उघारेर कालो रात आइनै रहन्छ ।

ठुमुर्किएका लालिगुरास पलाएपछि म फर्कनेछु
अइरिको बारीमा लुकाएको खनायोलाई सम्झी फर्कनेछु
तर तबसम्म,
कुक्कुको आवाज नरहन सक्छ,
जुरेलिका फुर्फुर हराउन सक्छ
सुनाखरीको सुगन्ध मेटिन सक्छ ।

अधा सपना निधाएर उठेका
रहरलाई डोजर लगाइ बाँकी सपना पुरा गर्न बिदेशिएका
दाजुभाइका जस्तै
मेरो पनि निन्द्रा
त्यै करेशामै सुतुं भन्छ
मेरा पनि तर्कना
त्यै बलेशीमै बगुं भन्छ 
मेरा पनि आँखा
त्यै शिरानीमै निदाउं भन्छ, 
तर,
जिन्दगीको यात्रा आँखा अगाडि लामतन्न परेर सुतेको छ
आँफैले नहिडे त्यो यात्रा सकिन्न
आँफैले नभोगे अनुभव भोगिन्न । 



April 18, 2019 / Rabindra Adhikary / All Rights Reserved
 

Comments

Popular posts from this blog

पर्यटक हैन यात्री

डिसेम्बर ३१ मा मेरो नाममा अमेरिकाबाट एउटा पार्सल् आयो । नयाँ बर्षको शुभकामनास्वरुप उस्ले मिठाई पठाएकी रहिछे । यस्पाली ऊ फिजिमा छे । मिठाई चपाँउदा चपाँउदै उसङ्गको भेटघाट ताजा भएर आँउछ । कहिलेकाँही आफ्नो पर्यावरण र संस्कृतिभन्दा फरकको नयाँ साथी बनाँउदा जीवनलाई अर्कै कोणबाट चिहाँउने अभुतपूर्व अवसर पाँइन्छ । यो नियात्रा संस्मरणमा म एउटा यस्तै बेग्लै परिवेश र कथा बोकेकी बिल्कुल नौलो साथीले मेरोलागि ओझेलमा रहेका बिषयलाई कसरी प्रकाश छरिदिई भन्नेबारे प्रसंगसहित चर्चा गर्नेछु । केही बर्षअघि मनास्लु क्षेत्रको पैदलयात्रा (ट्रेकिङ) जाँदा उसंग भेट्ने  संयोग मिल्यो । बनाँउछु भनेर बनाएको साथीभन्दा घटना र ब्यथाको संयोगले बनेका साथी बढी घनिष्ठ हुन्छन् । नयाँ बर्षको समय थियो । चिसो मौसममा जिन्दगीको गियर बदल्न हामी पहाडतिर उकालो लागेका थियौँ ।  “मलाई भिडहरुबाट टाढा जानु थियो । जब मान्छे एउटै काममा लामो समय लीन हुन्छ, उस्को दिमाग बोधो हुन्छ । तर यो सब किन हुन्छ होला?” प्रश्नको वाँण मतिर सोझियो । “एकनासे काम त मेसिनले गर्छ, मान्छे मेसिनभन्दा फरक छ” मैले भने । हो म मेसिनबाट मान्छे हुन नेपाल आएको । यो ठाँउको

डेरा जिन्दगी

बिशाल भुमन्डलमा नश्वर जिन्दगी असंख्य डेराहरु सरिरहने आस्थाई डेरावाल हो । जिन्दगीले कहिले मेचीबाट महाकाली डेरा सार्छ, कहिले त्यहाँबाट काठमाडौं । कहिले कोटेश्वर, कहिले इन्डिया त कहिले दक्षिण अमेरिका । डेरा सर्दासर्दै जिन्दगीले यो भुल्दछ कि यो जगत नै उस्का शरीरका लागि एउटा अघोषित डेरा थियो, कि यो पृथ्वी सकल प्राणीहरुको अनन्तकालसम्मको आस्थाई थलो हो । क्षण, दिन, सप्ताह, महिना र वर्षहरु बिस्तारै बित्दै जाँदा दशक तथा सिल्भर, गोल्डेन र डायमण्ड् जुबिली हुत्तिएर मृत्यु आफुलाई स्पर्श गर्न आईपुगेको कसैलाई थाहै हुँदैन । दिनानुदिनको परिवर्तन नगन्य लागेता पनि डायमण्ड् जुबिलीमा पदार्पण गर्दा आफुले भोगेका र देख्दै आएका परिवर्तनहरु एकाकार गर्ने हो भने आफु बेग्लै ग्रहमा उभिएको जस्तो महशुस हुन सक्छ । १० बर्षको छँदा जुन मेरो डेरा थियो, अहिले दुई दशकको अन्तरालपछि एकै पटक दर्शन गर्ने हो भने बिल्कुल नौलो भैसक्यो । अब यहि डेरा आगामी असी बर्षमा कस्तो होला? थप असी बर्षमा कस्को होला?

काठमाडौं र जिन्दगी

महिनाको अन्तिम दिन घरबेटिको खोकी सुनेर तर्सिन्छौ हामी, अनि महिनाको अन्तिम हप्ता पैसा सापटी लिएको हितेशीसँग तर्किन्छौ ।