बचेराहरु निदाएपछि जस्केला नांघेको छु मैले,
वाचाल पाइलाहरु मेरा,
अभिशप्त अन्धकारको नियात्रा अगाडि
निशा उध्रिएर पोखिएको उषा मेरै गन्तब्य
पारी पाखा र पाङ्गरमा ग्वालाहरुको
भोको र मलिन स्वर,
अघि अघि हिड्दै गरेका गौखुरका फट्फटे ध्वनी,
अनि तीनका पदचापले उडाएको धुलो
बडारेर पवनले मेरो घ्रांणमा थोपर्छन्
आहा म हुर्केको माटोको सुगन्ध !
चिप्लिएर गैजाने एक मुठ्ठी गोधुली सांझ
र थाकेर गल्ने गोरेटोका पाइलाहरु बोकेर,
लटरम्मै फलेका आशाका कुबिन्डाहरुलाई
हिउंले खैर्याएको डाडोमा बिस्कुन छरेर,
म बर्षहरुलाई खुम्च्याउन हिडिरहेको छु,
जति हिंडेपनि म आकाश फेर्न सक्ने छैन,
जति हुत्तिएपनि मैले ताप्ने त्यै एउटै घाम हो,
जति नै बत्तिएपनि चौबिसघण्टे सुइमा हो,
३६५ कै बर्षदिने लम्बाइ गुजार्न हो,
बिडम्बना,
सबै यात्राहरुका पूर्णबिराम आखिर अन्तिम उच्छवास मै लेखिएको छ ।
तसर्थ यात्राहरु भ्रमको रेखी कोर्दै हिडिरहन्छन्
फुलेको बेलुनमा कमिला जति कोस हिडोस् बेलुनमै हुन्छ
मात्र कमिलाको आत्मा सन्टुष्टीमा चुर हुन्छ
मात्र बेलुन हिडाइको मैदान बनिदिन्छ ।
यात्रा अझ अतीतबाट टाढा भाग्दै जान्छ
यस्का दुरीहरु छोट्टिन्छन् त कहिले लम्बिन्छन्
दिनको अन्त्यमा आखिर हाम्रै एक दिन छोट्टिएको हुन्छ
बाह्र घण्टे ढोका उघारेर कालो रात आइनै रहन्छ ।
ठुमुर्किएका लालिगुरास पलाएपछि म फर्कनेछु
अइरिको बारीमा लुकाएको खनायोलाई सम्झी फर्कनेछु
तर तबसम्म,
कुक्कुको आवाज नरहन सक्छ,
जुरेलिका फुर्फुर हराउन सक्छ
सुनाखरीको सुगन्ध मेटिन सक्छ ।
अधा सपना निधाएर उठेका
रहरलाई डोजर लगाइ बाँकी सपना पुरा गर्न बिदेशिएका
दाजुभाइका जस्तै
मेरो पनि निन्द्रा
त्यै करेशामै सुतुं भन्छ
मेरा पनि तर्कना
त्यै बलेशीमै बगुं भन्छ
मेरा पनि आँखा
त्यै शिरानीमै निदाउं भन्छ,
त्यै शिरानीमै निदाउं भन्छ,
तर,
जिन्दगीको यात्रा आँखा अगाडि लामतन्न परेर सुतेको छ
आँफैले नहिडे त्यो यात्रा सकिन्न
आँफैले नभोगे अनुभव भोगिन्न ।
April 18, 2019 / Rabindra Adhikary / All Rights Reserved
Comments
Post a Comment