पिता श्री

"खुशीका तरङ्ग लम्बाइहरु समय, ब्यक्ति, ठाउँ र परिवेशअनुसार फरक−फरक छन् । एउटा लम्बाइका खुशीहरुलाई खुम्चाएर पिताजी  अर्को लम्बाइमा बाँचिरहेकापनि हुनसक्छन्  "

एउटा अमुल्य मानव जीवनचक्रमा बाबु वा पिता बन्नु अहो सौभाग्यको कुरा हो । एक अपूर्ण पुरुष पिता बनिसकेपछि प्रकृयागत रुपमा पूर्ण भएको अनुभुत गर्न थाल्दछ । पिता बन्नु एक अलौकिक कर्तब्य पुरा गर्नुपनि हो जस्ले जीव अस्तित्वको निरन्तरताको ग्यारेन्टि गर्दछ । यो संसारमा गरिने ड्युटीहरुमध्ये पिता बन्नु पर्ने ड्युटी सबैभन्दा गाह्रो छ । ड्युटी वा कर्तब्य भनेर भन्दापनि यसलाई प्रकृया भन्दा ठीक होला । बालक जन्मनु अघिनै पिताले आफ्नो सन्तानको बारेमा सपना रचेको हुन्छ । जन्मिएपछि ऊ आफ्नो सन्तानलाई छुन चाहन्छ । चुम्न चाहन्छ । यो उस्को पृथक श्रीजना हो जस्लाई उस्ले राम्रो नराम्रो जे होस् बिना शर्त आफ्नो छोरा वा छोरीको रुपमा स्विकार्छ । आफ्नो नजरमा आफ्नो सन्तान कहिल्यै कम्जोर र नराम्रा लाग्दैनन् । त्यो भनेको मृत्युपर्यन्त कुनैपनि पिताले आफ्नो सन्तानलाई भित्रैबाट अविश्वास गर्न सक्दैन ।

"बाटोमा हिँड्दा २ रुपैया भेटियो भने उस्ले त्यो नोट् छोराको लागि टिप्नै पर्ने हुन्छ"

पिता त्यो हो जस्ले आफ्नो छोरीको आँखामा आँशु कहिल्यै पनि देख्न सक्दैन । तसर्थ उस्ले छोरीलाई आँशु आउनु अघावै खुशी किनेर ल्याँउछ । र ऊ सधैं तीनै आफ्ना सन्तानको खुशी खोज्ने दौडमा आफ्नो खुशी बिर्सन्छ किनकी उस्लाई थाह छ छोरी हाँस्दा छोरी भन्दा दोब्बर खुशी त ऊ हुन्छ । तसर्थ आफु दोब्बर खुशी हुन भएपनि उस्ले छोरीलाई सधासधा खुशी तुल्याउनै पर्छ ।  

बाबु त्यो ब्यक्ती हो जस्ले हरेक छोराको पहिलो पाइलामा हात समाएकै हुन्छ । दगुर्न नसकुन्जेल डोर्याएर हिंड्न सिकाएकै हुन्छ । बैशाखी टेकेर भएपनि छोरालाई काँधमा हालेर हिंडेकै हुन्छ । आफु कम्जोर भएपनि छोरीलाई सुरक्षाको प्रत्याभुति दिएकै हुन्छ । पिताको माया बोलीमा भन्दा अक्सर व्यबहारमा देखिन्छ किनकी पिता एक कर्मभीरु पुरुष हो र उस्ले बोल्नुअघि काम गरेर देखाउछ । बाटोमा हिँड्दा २ रुपैया भेटियो भने उस्ले त्यो नोट् छोराको लागि टिप्नै पर्ने हुन्छ । एउटा पेपरमिन्ट किनेर घर लगिदिँदा छोरो खुशीले उफ्रिएको देख्दा उस्लाई लाखको आनन्द आउछ । यसरी सन्तानको साहाराले २ रुपैयाबाट लाखको आनन्दपनि बाउले पाएको हुन्छ । तर सन्तानको अगाडि आफु हाँस्न उस्ले हजारौ अरु निजी खुशीहरु तिलाञ्जली दिएको हुन्छ । खुशीका तरङ्ग लम्बाइहरु समय, ब्यक्ति, ठाउँ र परिवेशअनुसार फरक−फरक छन् । एउटा लम्बाइका खुशीहरुलाई खुम्चाएर ऊ अर्को लम्बाइमा बाँचिरहेकोपनि हुनसक्छ । 

तर सधैं राम्रो सोच्दा−सोच्दै कहिलेकाँही छोरोले बाटो बिराएको देख्दा उस्को मन चिरिन्छ किनकी उस्को लागि छोरा भनेको यो ठुलो संसारभित्र को रमाइलो सानो संसार भैसकेको हुन्छ । सबैले आफ्नो संसार स्वस्थ, शीतल र हराभरा देख्न चाहन्छ । एक पिताले आफुले कमाएको हरेक हिस्साबाट छोराछोरिको खुशीका आयामहरुलाई समेट्न खोजेको हुन्छ । छोरीलाई जुत्ता नकिनिकन उस्ले आफुले चप्पल किन्दैन । जाडोमा सन्तानका आङ न्यानो बनाउन नसकुन्जेल आफु पनि काठ्याङ्ग्रिएर हिँड्छ । छोरो भोको नपरोस भनेर पिताले चार कोस जंगल पैदल हिंडेर ऐँसेलु ल्याइदिन्छ । ऐँसेलु खाँदैगर्दा छोरालाई थाहै हुन्न कि बुवाको चप्पल चुडिएर प्लस्टिकको लोती बाध्नु भएको छ र दिनहुको परिश्रमले खुट्टाका पैतला पट्पट फुटेका छन् । उस्ले कहिल्यै सोचेको पनि हुन्न र बुवाले के खानु भो भनेर सोधेको पनि हुन्न । यस्तै रहेछ, यो मायाको डोरो सन्तानसरह डिसेन्डिङ अर्डर म तलतल जाने रहेछ । अर्थात हजुरबुवाले नातिलाई गर्ने मायाको आयतन नातिले हजुरबुवालाई गर्ने माया भन्दा धेरै धेरै घनिभुत छ । कसो कसो मायाको बग्ने बाटो पछिल्लो पुस्तातिर सोहोरिएर जाँदो रहेछ ।बाउबाट छोरोतिर, छोरोबाट नातितिर अनी नातिबाट पनातितिर । जाने गाढा फर्किने कम । 

"बुवाप्रतिको आगाध सम्मान प्रकट गर्ने शैली के हाम्रै पहिलाको जस्तो ठीक छैन र ? "

यस्कै सानो उदाहरणको रुपमा देश बाहिर वा भित्र रहेका आजकालको युवायुवतीको जमातलाई लिन सकिन्छ जस्ले आफ्नो पिताप्रतिको आदर सम्मान र मायालाई फेस्बुकका भित्ताहरुमा फगत एक दिनको लागि सस्तो बजारिकरण् गर्छन् । यस्तो गर्नैहुन्न भनेको हैन तर देश वा घरमा भएका बाउलाई फोन गरेर २० रुपया खर्च गर्न अन्कनाँउने अनि फेस्बुकमा १० करोड बराबरको माया देखाउन खोज्ने गर्नु भएन । अरुले जस्तो गर्यो तेस्कै देखासिकी गरी सोसल मिडियामा पोखिनु भएन । बुवाप्रतिको आगाध सम्मान प्रकट गर्ने शैली के हाम्रै पहिलाको जस्तो ठीक छैन र ? हामी कमाउने, सिक्ने वा स्वतन्त्र हुने बहानामा आफ्नो बबालाई छोडेर धेरै पर आईपुग्दा हामीले नभुलौँ कि उता गाँउमा न्यास्रिनु भएको बाबाले हाम्रो फेस्बुकको पोस्ट देख्नु हुन्न । जस्को लागि हामीले दुई शब्द प्रकट गर्छौ उसैले महशुस गर्न नसक्ने ठाँउमा हामी आफ्ना वाक्यहरुलाई किन लावारीस बनाउदैछौ ? सक्नुहुन्छ भने बर्षैभरि आफ्नो प्रोफाइल चित्र बाबाको राखेर हेर्नुस्, सम्झना दैनिक त्यस्ले दिलाउछ ।

त्यसैपनि कुनै पिताले आफ्नोलागि आफ्ना सन्तानबाट कहिल्यै केही कुराको आश राखेको हुँदैन । डाडापारि एक्लै रहेपनि उहाँ सन्तानले कहिल्यै दुःख नपाउन् भन्ने कामना गर्दै घाम अस्त नभएसम्म बाटो हेरिरहनु भएको छ । सक्नुहुन्छ भने फोन गरेर पिताको लागि आफ्नो एउटा खुशखबरी सुनाइदिनुहोस् । उहाँ त्यस्मै खुशी हुनुहुनेछ । नर्सरीमा तेस्रो भएर पुरस्कार ल्याँउदा सम्झिनुहोस् बाबा कति खुशी हुनुभएको थियो । हो, बाबाको लागि तपाईं अझै नर्सरीकै विद्यार्थी हो । तपाईंको हरेक खुशीको खबरले उहाँ खुशी हुनुहुनेछ । किनकी पिताको प्रेम अटल छ, अपरिवर्तनीय र साश्वत् छ ।   

Published in print version of KMG's Weekly Portal "Saptahik on Bhadra 13, 2076 (August 30, 2019)