कविता : डियर तलब ‘आइ लभ यू’

[ यो कबिता Onlinekhabar र Ratopati मा २०७३ जेठ २३ गते १०:१६ मा प्रकाशित थियो ]

के के बढ्यो के के कुन्नी तलब कहिलै बढ्या हैन्
पाँचरुप्पेको गोल्भेडा नि तीस घटी पाउनु छैन

मासु को त कुरै छाडौं नुन्तेल किन्नै गाह्रो भाथ्यो
फलफुल र गेडागुडि एक छाक खान साह्रो भाथ्यो ।

उध्रिएको लुगा धरी रफु गरी टालेको थे
पढाउन छोराछोरी सरकारीमा हालेको थे ।

महङी चाँही नरोकिने हेर्दाहेर्दै आकाश छुने
आँट थेन कपडा किनेको पानीले धुने ।

जुत्ता फेर्न तलुवामा भ्वाङ ठुलै पर्नै पर्थ्यो
भाडा लिन घरबेटिले हप्की दप्की गर्नै पर्थ्यो ।

भुकम्प र नाकाबन्दी आलो पालो गर्दै आए
अभावले निधारमा मुजाहरु भर्दै ल्याए ।

बुध्दी पुर्याइ जसोतसो एउटा जागिर खाएको थे
पैसा खुवाइ जागिर हान्न आसामी लाएको थे ।

आज जागिर मेरो लागि लैनु भैंसी बराबर भो
चौथाइ बड्दा सोह्र हजार आँखाचिम्ली सरासर भो ।

तलब बढ्यो येसैपालि खुशी कति कुरै छाडौ
जस्को बढ्यो तलब उस्ले केक काटी सब्लाई बाडौ ।

साउन भदौ बितेपछी खसी किन्ने दशै आइगो
ग्वाम्म तलब मुठ्ठ्याउदा शान बेग्लै हुने भईगो ।

फाइनान्सको पन्ध्र लाख रीण अब तिर्ने भाछु
अफिस जादा खुट्टै दुख्यो स्कुटर नि किन्नेमा छु ।

पाटी गोस्ठी जादा खेरी एकजोर सुटपाइन्ट किन्नै पर्‍यो

दुइचार वटा कम्पनीको शेयर पनि लिनै पर्‍यो ।

Comments

काठमाडौं र जिन्दगी

महिनाको अन्तिम दिन घरबेटिको खोकी सुनेर तर्सिन्छौ हामी, अनि महिनाको अन्तिम हप्ता पैसा सापटी लिएको हितेशीसँग तर्किन्छौ ।

डेरा जिन्दगी

बिशाल भुमन्डलमा नश्वर जिन्दगी असंख्य डेराहरु सरिरहने आस्थाई डेरावाल हो । जिन्दगीले कहिले मेचीबाट महाकाली डेरा सार्छ, कहिले त्यहाँबाट काठमाडौं । कहिले कोटेश्वर, कहिले इन्डिया त कहिले दक्षिण अमेरिका । डेरा सर्दासर्दै जिन्दगीले यो भुल्दछ कि यो जगत नै उस्का शरीरका लागि एउटा अघोषित डेरा थियो, कि यो पृथ्वी सकल प्राणीहरुको अनन्तकालसम्मको आस्थाई थलो हो । क्षण, दिन, सप्ताह, महिना र वर्षहरु बिस्तारै बित्दै जाँदा दशक तथा सिल्भर, गोल्डेन र डायमण्ड् जुबिली हुत्तिएर मृत्यु आफुलाई स्पर्श गर्न आईपुगेको कसैलाई थाहै हुँदैन । दिनानुदिनको परिवर्तन नगन्य लागेता पनि डायमण्ड् जुबिलीमा पदार्पण गर्दा आफुले भोगेका र देख्दै आएका परिवर्तनहरु एकाकार गर्ने हो भने आफु बेग्लै ग्रहमा उभिएको जस्तो महशुस हुन सक्छ । १० बर्षको छँदा जुन मेरो डेरा थियो, अहिले दुई दशकको अन्तरालपछि एकै पटक दर्शन गर्ने हो भने बिल्कुल नौलो भैसक्यो । अब यहि डेरा आगामी असी बर्षमा कस्तो होला? थप असी बर्षमा कस्को होला?

नेपालखेतको सुङ्गुरतन्त्र

यो लेख श्रावण ११ गते मंगलबारको नेपाल समाचारपत्र बिचारपृष्ठमा "एनिमल फार्म उपन्यास र नेपाल-खेत" शिर्षकमा छापिएको थियो । १९४५ मा एउटा उपन्यास प्रकाशित् भयो जस्को नाम थियो एनिमल फार्म । त्यो पुस्तकको प्लट हुबहु नेपालको बिगत–बर्तमान राजनीतिक परिपेक्षसँग मेल खान्छ । सम्झिनुस् यो देश तेही खेत हो जस्को यहाँ चर्चा गरिदै छ । एउटा खेतमा एउटा मान्छेले बिभिन्न जनावर पालेर राखेको हुन्छ । थरिथरिका बानी व्यबहार चालचलन, बिचार वा सिद्धान्त बोकेका ती जनावरहरुलाई त्यो मान्छेले क्षमता र दक्षता अनुसारको काम दिएको हुन्छ । गाईले दुध दिनै पर्ने हुन्छ, गोरुले खेत जोत्नै पर्ने हुन्छ, कुखुराले अन्डा पार्नै पर्ने हुन्छ, जुनसुकै जनावरले आफुले सकेको र प्रकृतिको देन अनुसारको काम गरेकै हुन्छ । त्यस्बाट आउने प्रतिफल मान्छेले बढी लिएको हुन्छ र बाँकी सबैलाई महत्वका अधारमा बाँड्फाँड गरेको हुन्छ । काम बढी गर्नेलाई मान्छेले माया गर्दछ र काम गर्न नसक्ने लाई दया गर्दछ, ठग्नेलाई सजायपनि दिन्छ । केही अपवादलाई छोडेर त्यो खेत एक कानुन र ब्यबस्थाको पर्याय थियो । खेतका मालिक मिस्टर जोन्सका लागि त्यो खेत ‘ल’ र अर

Creative dotPen

Search This Blog