कविता : डियर तलब ‘आइ लभ यू’

[ यो कबिता Onlinekhabar र Ratopati मा २०७३ जेठ २३ गते १०:१६ मा प्रकाशित थियो ]

के के बढ्यो के के कुन्नी तलब कहिलै बढ्या हैन्
पाँचरुप्पेको गोल्भेडा नि तीस घटी पाउनु छैन

मासु को त कुरै छाडौं नुन्तेल किन्नै गाह्रो भाथ्यो
फलफुल र गेडागुडि एक छाक खान साह्रो भाथ्यो ।

उध्रिएको लुगा धरी रफु गरी टालेको थे
पढाउन छोराछोरी सरकारीमा हालेको थे ।

महङी चाँही नरोकिने हेर्दाहेर्दै आकाश छुने
आँट थेन कपडा किनेको पानीले धुने ।

जुत्ता फेर्न तलुवामा भ्वाङ ठुलै पर्नै पर्थ्यो
भाडा लिन घरबेटिले हप्की दप्की गर्नै पर्थ्यो ।

भुकम्प र नाकाबन्दी आलो पालो गर्दै आए
अभावले निधारमा मुजाहरु भर्दै ल्याए ।

बुध्दी पुर्याइ जसोतसो एउटा जागिर खाएको थे
पैसा खुवाइ जागिर हान्न आसामी लाएको थे ।

आज जागिर मेरो लागि लैनु भैंसी बराबर भो
चौथाइ बड्दा सोह्र हजार आँखाचिम्ली सरासर भो ।

तलब बढ्यो येसैपालि खुशी कति कुरै छाडौ
जस्को बढ्यो तलब उस्ले केक काटी सब्लाई बाडौ ।

साउन भदौ बितेपछी खसी किन्ने दशै आइगो
ग्वाम्म तलब मुठ्ठ्याउदा शान बेग्लै हुने भईगो ।

फाइनान्सको पन्ध्र लाख रीण अब तिर्ने भाछु
अफिस जादा खुट्टै दुख्यो स्कुटर नि किन्नेमा छु ।

पाटी गोस्ठी जादा खेरी एकजोर सुटपाइन्ट किन्नै पर्‍यो

दुइचार वटा कम्पनीको शेयर पनि लिनै पर्‍यो ।

Comments

पर्यटक हैन यात्री

डिसेम्बर ३१ मा मेरो नाममा अमेरिकाबाट एउटा पार्सल् आयो । नयाँ बर्षको शुभकामनास्वरुप उस्ले मिठाई पठाएकी रहिछे । यस्पाली ऊ फिजिमा छे । मिठाई चपाँउदा चपाँउदै उसङ्गको भेटघाट ताजा भएर आँउछ । कहिलेकाँही आफ्नो पर्यावरण र संस्कृतिभन्दा फरकको नयाँ साथी बनाँउदा जीवनलाई अर्कै कोणबाट चिहाँउने अभुतपूर्व अवसर पाँइन्छ । यो नियात्रा संस्मरणमा म एउटा यस्तै बेग्लै परिवेश र कथा बोकेकी बिल्कुल नौलो साथीले मेरोलागि ओझेलमा रहेका बिषयलाई कसरी प्रकाश छरिदिई भन्नेबारे प्रसंगसहित चर्चा गर्नेछु । केही बर्षअघि मनास्लु क्षेत्रको पैदलयात्रा (ट्रेकिङ) जाँदा उसंग भेट्ने संयोग मिल्यो । बनाँउछु भनेर बनाएको साथीभन्दा घटना र ब्यथाको संयोगले बनेका साथी बढी घनिष्ठ हुन्छन् । नयाँ बर्षको समय थियो । चिसो मौसममा जिन्दगीको गियर बदल्न हामी पहाडतिर उकालो लागेका थियौँ । “मलाई भिडहरुबाट टाढा जानु थियो । जब मान्छे एउटै काममा लामो समय लीन हुन्छ, उस्को दिमाग बोधो हुन्छ । तर यो सब किन हुन्छ होला?” प्रश्नको वाँण मतिर सोझियो । “एकनासे काम त मेसिनले गर्छ, मान्छे मेसिनभन्दा फरक छ” मैले भने । हो म मेसिनबाट मान्छे हुन नेपाल आएको । यो ठाँउको

डेरा जिन्दगी

बिशाल भुमन्डलमा नश्वर जिन्दगी असंख्य डेराहरु सरिरहने आस्थाई डेरावाल हो । जिन्दगीले कहिले मेचीबाट महाकाली डेरा सार्छ, कहिले त्यहाँबाट काठमाडौं । कहिले कोटेश्वर, कहिले इन्डिया त कहिले दक्षिण अमेरिका । डेरा सर्दासर्दै जिन्दगीले यो भुल्दछ कि यो जगत नै उस्का शरीरका लागि एउटा अघोषित डेरा थियो, कि यो पृथ्वी सकल प्राणीहरुको अनन्तकालसम्मको आस्थाई थलो हो । क्षण, दिन, सप्ताह, महिना र वर्षहरु बिस्तारै बित्दै जाँदा दशक तथा सिल्भर, गोल्डेन र डायमण्ड् जुबिली हुत्तिएर मृत्यु आफुलाई स्पर्श गर्न आईपुगेको कसैलाई थाहै हुँदैन । दिनानुदिनको परिवर्तन नगन्य लागेता पनि डायमण्ड् जुबिलीमा पदार्पण गर्दा आफुले भोगेका र देख्दै आएका परिवर्तनहरु एकाकार गर्ने हो भने आफु बेग्लै ग्रहमा उभिएको जस्तो महशुस हुन सक्छ । १० बर्षको छँदा जुन मेरो डेरा थियो, अहिले दुई दशकको अन्तरालपछि एकै पटक दर्शन गर्ने हो भने बिल्कुल नौलो भैसक्यो । अब यहि डेरा आगामी असी बर्षमा कस्तो होला? थप असी बर्षमा कस्को होला?

काठमाडौं र जिन्दगी

महिनाको अन्तिम दिन घरबेटिको खोकी सुनेर तर्सिन्छौ हामी, अनि महिनाको अन्तिम हप्ता पैसा सापटी लिएको हितेशीसँग तर्किन्छौ ।

Creative dotPen

Search This Blog