Creative dotPen

अर्को चुनाव सकियो । मतपरिणाम सबैतिरबाट आईसक्यो । बिजयी उमेदवारहरुलाई हार्दिक बधाई, तर यो पटकको जीत चाँही एक गह्रुङ्गो जिम्मेवारीको रुपमा लिईदिनुहोल भन्ने बिनम्र आग्रह पनि ।  मुलुकमा प्रजातन्त्र ओर्लेको करीब ३० बर्ष पुगेछ । यो संक्रमणकालीन अवधि नेपालको ईतिहासमा निकै नै महत्वपूर्ण भएकोले हुनसक्छ यो कालखण्डका प्रतक्षदर्शीले अनेक सास्ती झेले; आन्दोलन, ढुङ्गामुढा,, गुरिल्ला जनयुद्द, लुटतन्त्र, भ्रष्टाचार, गुण्डागर्दी, दलाली सबैसबै चरमरुपमा फास्टाएको अनुभुत गरे । दुई चार वटा डाँडा जोतेर बर्षौटे पहिरो लाग्ने बाटो बनाएको बाहेक यस अवधिमा आँखाले देखिने बिकास शुन्यप्राय छ । केही मुख्य आयोजना पनि अन्तरराष्ट्रिय सहयोगमा भएको छ । 

 म एउटा कन्फेसन वा स्वीकारोक्ति गर्न चाहँन्छु । म विभिन्न चरित्रहरु मिसिएर बनेको मानव हुँ । म भन्न नमिल्ने धेरै धेरै नराम्रा गुणहरुले भरिएको छु । तसर्थ म चोर पनि हुँ ।

यो एकादेशको एउटा रुखको प्रचलित कथा हो । कुनै समयमा त्यो देशमा स्याउको रुख थियो । त्यो रुखमा खेल्न भनेर दिनहुँ जसो एउटा सानो फुच्चे आउँदथ्यो, उस्को नाम राम थियो । राम दिनभरी त्यो रुख वरिपरि बस्दथ्यो, घरि रुख चड्दथ्यो त घरि त्यस्को वरिपरि घुम्ने खेल खेल्दथ्यो । भोक लागेपछि त्यो रुखको स्याउ टिपेर खान्थ्यो । त्यो रुख र राम एकअर्काका जुट्टी साथी थिए । उनीहरु घन्टाँै गफ पनि गर्दथे ।

सारङ्कोटको शीर, हरियो घाँसे भीर, असार ३० गतेको नौ बजे बिहानी । साथी राजेन्द्र ज्ञवाली र म पहिला त डाडोको टुप्पोमै रहेको फेमिली रिजर्टमा अघिल्लो दिन देखी तैनाथ थियौ । दुई घण्टा कुर्यौ, हुस्सु निख्रिएकै हैन । त्यो डाँडोमा एउटा गज्जब कै मेला थियो । थरिथरिका मान्छे, थरिथरिका मुलुकबाट त्यहाँ बेग्लै उत्साहका साथ प्याराग्लाइडिङ् गर्न भनेर आएका थिए । थुप्रै प्यारआग्लिडिङ कम्पनीहरु आफ्ना–आफ्नै टेक–अफ पोइन्टमा ग्लाइडरहरु बिछ््याँउदै र परिक्षण गर्दै थिए । प्यासेन्जरहरु माथिल्लो भागमा घेरा बनाई थुचुक्कै बसेका थिए । पाइलटहरु कोही झोला भिर्दै, कोही ग्लाइडरका डोरिहरु जाँच गर्दै थिए ।

मेरो जन्मदिन पनि अगस्टमै पर्छ भन्ने कुरा जुलाई महिना देखी नै रोजर फेडेरर लगायतका सेलेब्रिटिले “लेजेन्ड्स आर बर्न इन अगस्ट” भन्ने टि सर्ट लगाएको फोटो सोसल मिडियामा भाईरल भएपछी याद थियो । अगस्ट महिना आएपछी भुसुक्कै बिर्सेंछु । अनि यस्तै कुनै घमाइलो दिन एउटा साथीनीले सोधी – “तेरो जन्मदिन चाँही कहिले होरे? चक्लेट त खुवाउछस होलानि?” झल्यास्स याद आयो– हैट जन्मदिन त आजै पो थियो त । कत्तिन केक्केन दिग्बिजय गर्या जस्तो, बर्थ्डे आउनसाथ के केक चक्लेट वा रेस्टुरेन्टमा डाइनिङ लानु पर्ने ठेक्कै ल्या जस्तो ? हुनत मलाई जन्मदिनमा कुनै उत्साह छैन । बर्थ्डे विस गर्न पनि मन लाग्दैन, खान पनि । आजसम्म मनाएको पनि छैन । 

चाड धेरै हुन्छन् तर कुनै चाड यस्तरी आँउछन्, अप्पर्झट् न तिथी न मिती । ठ्याक्कै अफ्ठ्याराँ फल्या फर्सी जस्तो । यस्पाली आज श्रावण १३ गते शुक्रबारको जनै पञ्चमी पनि ठ्याक्कै त्यस्ता गरी आयो । जनै लगाउने चाड रक्षा बन्धन पुर्णिमामा पर्नु पर्ने पञ्चाङ्ग निर्णायक समितिले खन्डग्रास चन्द्रग्रहणको कारण भन्दै ड्याम्मै १० दिन वर सारेर जनै पुर्णे आज खप्ट्याइदियो । पर्व सरे पनि तिथी त पञ्चमी नै हो । धन्य हामी यस्पटक यो चाड मनाउन १० दिन बढी बुढो हुनु परेन । फेरी यो दिन एउटा हैन दुइटा हैन धेरै अवसरहरुको जोडले बनेको छ । नाँग पञ्चमी छँदै छ जुन दिन हामी घरका दैलो दैलोमा नाँग टाँस्छौ, हातमा डोरो बाँध्छौ, हुनिले नुहाइ धुवाइ गरेर जनै फेर्दछन र तातो तातो क्वाटी पनि खान्छन् ।  यस् एतिहासिक दिन त्यतिमात्रमा सिमित छैन । दिदीबहिनिले दाजुभाइलाई नाडीमा राखी बाँधिदिने पनि यसै दिन हो । कल्की जयन्ती र ऋृषि तर्पणी पनि यसै दिन हो । हुने खाने शहरीयाहरुले यो गूड् फ्राइडेलाई टिजिआइएफ भनेर क्लबमा डान्स गर्न पनि पक्कै छोड्दैनन् । हेपाटाइटिसलाई हटाऔँ भन्ने नाराका साथ विश्व हेपाटिटिस दिवस पनि आजै मनाइदैछ । फेरी आजकै दि

फेस्बुक एउटा यस्तो स्वप्निल देश हो कि यो पुस्ता गर्व गर्दछ यस्को नागरिक भएकोमा । कतै जाँदा, कुनै पर्व मनाउदा, कसै सगँ भेट हुँदा वा एकान्तमा बोर हुँदा समेत फेस्बुके न्युजफिडले फोटा र विवरण प्रसारण गर्ने मौका पाएकै हुन्छ ।